Úrval - 01.12.1965, Qupperneq 100

98
ÚRVAL
frá bænum, og Sannur Sonur út-
skýrði fyrir honum, að hvíta fólk-
ið væri svo ungt og hefði ekki enn
lært gestrisni Indíánabústaðanna.
„Þau munu gefa þér mat, ef ég bið
þau,“ bætti hann við.
„Nei, ég er ekki svangur. Ég borð-
aði í gær hjá Litla Hegra.“
„Litla Hegra.“ Sannur Sonur
nefndi nafn hans með gleði. „Er
hann enn lifandi? Og hvernig hugs-
ar hann nú til ungu, hvítu kon-
unnar sinnar?"
„Hann talaði um hana við mig
alla leiðina frá Tuscarawasánni. En
það er enn tveggja daga ferð heim
til hennar héðan.“
„Ég vona, að hann sé ekki enn
farinn til hennar. Mig langar til
að sjá hann.“
„Nei, hann er ekki farinn enn, og
þú getur fengið að hitta hann,“
sagði Hálfa Ör, en rödd hans var
einkennileg.
Hálfa Ör gekk á undan, og Sannur
Sonur fylgdi honum eftir. Sannur
Sonur hellti yfir hann heilli dembu
af spurningum, og Hálfa Ör leysti
greiðlega úr þeim. Það var á við
beztu læknislyf að heyra þetta gam-
alkunna tungumál á ný, að greina
hið ákveðna blísturshljóð samhljóð-
anna, sem greindi tungumál Indíán-
anna frá ensku hvítu mannanna.
Honum varð strax léttara í skapi,
og þetta varð til þess, að hann gaf
því engan gaum, hvert þeir voru að
halda. Svo sá hann skyndilega, að
þeir voru að nálgast bithaga. Hálfa
Ör þagnaði og hægði ferðina. Hann
sýndi nú mikla varkárni.
„Af hverju mjakastu varla úr
sporunum?" spurði Sannur Sonur.
„Ef þú blístrar eins og hegri, mun
hann svara, nema hann sé orðinn
heyrnarlaus."
„Já, vissulega er hann heyrnar-
laus,“ svaraði Hálfa Ör og skauzt
frá einu trénu til annars. Hann lagði
við eyrun, líkt og hann vænti ó-
vina. Að lokum stanzaði hann.
„Hérna er hann,“ sagði hann.
Sannur Sonur rýndi inn í skugg-
ana. Hann greindi einhvern dökkan
blett á jörðinni. Hann hafði álitið,
að þetta væri einn af þessum trjá-
bolum hvítu mannanna. Hann gekk
nær. Þrátt fyrir myrkrið gat hann
nú greint gamalkunnugt mynztrið
í yfirhöfninni, sem Litli Hegri hafði
klæðzt í fyrrahaust. Það hafði verið
breitt úr henni eins og teppi, en
líkaminn undir henni talaði hvorki
né hreyfðist.
„Þetta, sem liggur þarna eins og
fell tré, er þó ekki hann Litli
Hegri?“ spurði Sannur Sonur.
Hálfa Ör kraup niður við þessa
dökku þúst án þess að segja orð.
Hann lyfti yfirhöfninni ofan af
líkamanum, og Sannur Sonur sá
sér til mikillar skelfingar, að höfuð-
leðrið hafði verið flegið af vini
þeirra.
HIÐ LJÚFA HATUR INDÍÁNANS
„Hálfa Ör? Hver framdi þetta
illvirki?“
„Skotin komu aftan frá. Þegar
ég leit við, voru slátrararnir á bak
við trén þarna yfir frá.“
„Frændi, hvar varstu, og hvað
gerðirðu þessum mönnum, sem fékk
þá til þess að skjóta á þig á friðar-
tímum?“
„Við gerðum ekkert af okkur og