Úrval - 01.12.1965, Qupperneq 101

LJÓSIÐ í SKÓGINUM
99
stönzuðum aðeins á tveim stöðum.
Við spurðum eftir þér á fyrri staðn-
um. Fólkið þar sendi okkur svo á
hinn st.aðinn. Það var hjá þessum
hvíta frænda þínum, sem hefur
menn í vinnu, sem búa til kúta og
tunnur.“
Þetta hlaut að hafa verið Wilsie
frændi, sem starfrækti beykisvinnu-
stofu, maðuririn, sem hafði löðrung-
að hann.
„Sagði annar hvor ykkar eitthvað
við hann, sem gerði hann reiðan?“
„Frændi, áður en við fórum inn,
sagði Litli Hegri, að við yrðum að
muna það, að við værum gestir
hvita mannsins. Hann sagði. að við
yrðum að vera glaðir og segja
skemmtilegar sögur.“
Sannur Sonur fann til vaxandi
óróleika. Hversu glaður og skemmti-
legur sem Litli Hegri kynni að hafa
verið, þá hlaut hann að hafa móðg-
að Wilsie frænda á einhvern hátt
— og var nú dáinn.
„Við skulum veita Litla Hegra
hvílustað,“ sagði hann. „Svo förum
við til þessa hvíta frænda míns og
spyrjum hann, hver morðinginn
sé.“
Með hnífi og exi Hálfu Örvar
grófu þeir grunna gröf. Að athöfn-
inni lokinni gekk Sannur Sonur í
áttina til húss frænda síns. Hann
skjögraði á fótunum vegna áreynsl-
unnar og var rennsveittur. Beykis-
vinnustofan stóð við hlið hússins.
Þar var skýli fullt af tunnustöfum
og nýjum tunnum oog kútum, sem
glampaði á sem beinagrindur í
tunglskininu. Sannur Sonur barði
að dyrum, og Wilsie frændi hans
kom til dyra. Drengurinn fann hatr-
ið ná valdi á sér aftur, er hann sá
þennan stutta, digra mann. Og rödd
hans lýsti þessu hatri.
„Hvar er Litli Hegri?“ hrópaði
hann ásakandi röddu.
„Er það annar þessara Indíána,
sem kom hingað?" spurði frændi
hans. „Hann er nú þar sem hann
getur ekki unnið nein illvirki fram-
ar.“ Skyndilega þekkti hann dreng-
inn. „Ert það þú strákur? Nú, ég
hélt að þú værir veikur og lægir
fyrir dauðanum. Veit pabbi þinn,
hvar þú ert? Ég hugsa, að það sé
öruggara fyrir mig að geyma þig,
þangað til hann fær að vita um
þig.“ Hann þreif snöggt til drengs-
ins. Sannur Sonur reyndi að losa
sig, en þessar sterklegu, loðnu
krumlur slepptu ekki taki sínu.
„Itschemil! Hjálpaðu mér!“ stundi
hann upp, og Hálfa Ör kom þjótandi
út ur skugganum. Hann barði Wilsie
af slíku afli og svo snögglega, að
hann féll um koll. En hann réð samt
vel við drengina báða. Hann reis
upp til hálfs og hrinti Hálfri Ör
aftur á bak með annarri hendinni,
en tók heljartaki um kverkar Sanns
Sonar með hinni, svo að hann varð
að lokum að hætta við að sparka
og brjótast um. Honum var að sortna
fyrir augum, þegar hann sá Hálfu
Ör ganga að Wilsie. Andlit hans
var altekið þessu góða hatri Indíán-
ans, og hann sveiflaði stórum
tunnustaf með báðum höndum. Hann
skall á höfði hvíta mannsins, sem
rak upp stunu og datt fram yfir sig.
Hálfa Ör dró upp hníf. „Sjáðu nú,
þegar ég sker hans svarta hjarta
úr honum.“
„Matta! Nei.“ sagði Sannur Sonur.