Úrval - 01.12.1965, Qupperneq 104

102
ÚRVAL
ríðandi. Þeir voru með marga
klyfjahesta, hlaðna loðskinnum.
Hálfa Ör sagðist vera viss um, að
þeir væru á réttri leið, því að þessi
loðskinn hlytu að koma frá lands-
svæðum Indíána.
Þeir héldu ferðinni áfram í nokkra
daga, þar til þeir komu að Alleg-
henyánni. Þar tóku þeir smákænu
hjá umferðarsala og létu sig fljóta
í henni niður eftir ánni að nætur-
lagi. Þeir drógu kænuna upp að
árbakkanum á morgnana og héldu
þar kyrru fyrir allan daginn. Og í
dögun annars dags sigldu þeir fram
hjá Pittvirki, sem stóð úti á tanga
milli tveggja árkvísla. Og svo þaut
báturinn þeirra hljóðlaust áfram í
áttina til hinna miklu vegamóta
ánna og barst út í sjálft Ohiofljótið.
„Nú erum við komnir í heim Indí-
ánanna,“ sagði Hálfa Ör. „Enginn
sækir okkur hingað.“
Augu þeirra teyguðu í sig auð-
legð skógana. Þeir teygðu sig um-
hverfis þá mílu éftir mílu, ósnortn-
ir nákvæmlega eins og Hinn Mikli
hafði skapað þá. Hérna voru engir
Vegir með skröltandi vögnum hvítu
mannanna, engir fangelsisakrar,
engar girðingar, engar klukkur, sem
gerðu sólina að þræli. Þeir komu
auga á tjaldbúðir og kofaþorp Indí-
ána, þar sem litlar ár runnu út i
stórárnar. Tvisvar komu Indíánar
til móts við þá á eintrjáningum
sínum. Þeir ávörpuðu þá á þeirra
eigin tungumáli og spurðu þá frétta
úr enska virkinu. Og áin hélt á-
fram að vagga þeim og bera þá í
áttina til heimkynna þeirra.
Um sólarlagsbil beygðu þeir inn
í mynni smáár einnar. Þar voru.
engir mannabústaðir. Þeir reru upp
að bakkanum í leit að næturstað.
Trén beggja megin teygðu sig langt
út yfir ána. Það var sem þau stæðu
vörð yfir ánni. Þarna ríkti alger
kyrrð. Hið eina, sem rauf þögnina,
var hljóðið, sem heyrðist, þegar
droparnir láku af árum þeirra nið-
ur á vatnsyíirborðið. Síðustu geisl-
ar Sólarinnar, föður þeirra, féllu
skáhallt niður á þá. Það var líkt
og þeir væru að blessa þá. Og svo
breiddist mjúkt skógarmyrkrið
skyndilega yfir allt.
Þeir gátu ekki gert sér góða grein
fyrir því fyrr en næsta morgun,
hvernig stað þeir höfðu í raun og
veru valið sér. Næsta morgun kom-
ust þeir að því, að þeir lágu á bakka,
sem var alvaxinn burknum, og yfir
þeim teygði skógarþykknið sig. Mág-
kona þeirra, litla áin, seytlaði hægt
fram hjá þeim. Sunnanvindurinn,
mágur þeirra, ýfði yfirborð hennar
með andblæ sínum.
Það er eins og staður þessi hafi
verið útbúinn sérstaklega fyrir okk-
ur,“ sagði Sannur Sonur. „Við meg-
um ekki móðga Skaparann með því
að fara burt án þess að njóta þessa
staðar í raun og veru.“
Þeir héldu því ekki af stað næsta
dag og ekki heldur þann næsta
þar á eftir. Þetta var sjálf hamingj-
an, sem þá hafði dreymt um heima
í þorpinu, þegar þeir voru smá-
drengir, mesta gjöfin, sem Drottn-
ari Himinsins gat gefið þeim, á-
hyggjulausir dagar við veiðar í ánni
og skóginum. Þeir gáfu sig algerlega
skóginum og auðlegð hans á vald.
Hingað til höfðu þeir verið undir
stöðugu eftirliti og stjórn feðra