Úrval - 01.12.1965, Qupperneq 105

LJÓSIÐ í SKÓGINUM
103
sinna. Loksins voru þeir nú orðnir
sínir eigin húsbændur.
Þeir eyddu dögunum á yndislega
frumstæðan hátt. Á tunglskinsbjört-
um nóttum skógarins sáu þeir hið
sama og dádýrið sá. Þegar þeir
köfuðu með opin augun, sáu þeir
hið sama og oturinn sá. Enginn stóð
á milli þeirra og sjálfs lífsins. Þeir
tóku gleði sína og viðurværi beint
■úr framréttri hönd sjálfs lífsins.
Hluta hvers dags eyddu þeir við
eldinn. Þeir snyrtu hvor annan til,
skáru í eyrun hvor á öðrum til þess
að gera útlit þeirra viðeigandi,
kipptu upp hárum af höfði hvors
annars. Þeir vættu fingur sína og
difu þeim í ösku, svo að þetta gengi
betur. Þeir skildu aðeins eftir rák
á hvirflinum, þar sem hárið fékk
að vaxa óáreitt. Þeim lá ekkert á.
Þeir létu tímann hafa sinn gang
og skeyttu ekkert um hann. Og auð-
legð skógarins birtist allt í kring-
um þá. Dagarnir liðu, dýrlegir og
þrungnir djúpri lífshyggju.
En þeir gátu ekki dvalið þarna
að eilífu, jafnvel þótt þeir hefðu
sjálfir kosið það. Fólkið þeir'ra hlaut
að bíða þeirra og vera orðið óró-
legt þeirra vegna. Eftir Mánuðinn,
þegar dádýrið verður rautt kæmi
Hunangsflugumánuðurinn. Og síð-
an kæmi svo brátt Mánuðurinn,
þegar kornið er í mjólkinni. Sólin
var nú komin yfir sinn ..nyr-ðri "há'-'
dggisbaug-og 'var lögð af stað í sína
hægu suðurför. Laufið hafði fengið
á sig dökkan lit í stað þess ljós-
græna. Það var kominn tími til þess
að fara.
Hið fyrsta sem þeir gerðu, þegar
þeir komu loks til mynnis Muskin-
gumárinnar, var að fá sér bað. Þeim
fannst sem þeir væru þegar komnir
heim. Og nú könnuðust þeir við
hvern blett á árbökkunum og hvert
sandrif í ánni. Og að lokum sveigðu
þeir fyrir síðustu bugðuna og komu
auga á þorpið, þar sem blár reyk-
urinn liðaðist upp frá kofunum.
Þeir komu auga á þorpsbúa á gangi
milli kofanna. Sólin varpaði löngum
skuggum yfir árbakkann og þorps-
stíginn. Þetta var sú sýn, sem Sanur
Sonur hafði svo oft séð í huga sér,
en hann hafði samt aldrei skolfið
svona ákaft við þá hugarsýn.
Þegar þeir drógu eintrjáninginn
að landi framundan þorpinu, hafði
þegar safnazt þar saman lítill hóp-
ur kvenna og unglinga. Fólkið stóð
þarna brosandi uppi á háum bakk-
anum og tók að spyrja þá ýmissa
spurninga. Unglingarnir tveir svör-
uðu með hæfilegri fáskiptni. Voru
þeir ekki orðnir karlmenn núna, já,
veiðimenn, sem voru nú að snúa
heim úr landi óvinanna? Þeir tóku
saman dót sitt og stauluðust upp
á árbakkann "virðulegir á svip. Þeir
forðuðust að skima til hliðanna,
heldur litu beint fram fyrir sig.
Móðir hans beið við kofadyrnar.
Hann sá gleðisvipinn á andliti henn-
ar, en samt vék hún til hliðar, svo
að hann gæti fyrst heilsað- föður''
sínum, sem stóð þarna teinréttur
i'nni í skugga kofans. Hið sterklega
andlit Cuyloga var alveg svipbrigða-
laust. Það var ekki hægt að verða
nokkurs vísari af svipnum, en Sönn-
um Syni fannst hann greina það í
augnaráði hans, að hann væri inni-
lega velkominn heim aftur. Og þeir
féllust í faðma þarna inni í kof-