Úrval - 01.12.1965, Qupperneq 111

LJÓSIÐ í SKÓGINVM
109
snemma á vorin. Minningarnar um
þessa sjón smugu í blóð honum sem
ormar og virtust stöðva hinn tryllta
blóðstraum. Hann reyndi að gleyma
því, sem hann hafði sagt við sina
hvítu móður, þegar hann hafði stað-
hæft, að hann hefði aldrei séð höf-
uðleður af barni, því að Indíánar
þyrmdu þeim ætíð.
Hann spurði föður sinn, áður en
hann lagðist aftur til svefns um
kvöldið:
„Eru börn hvítu mannanna þá líka
óvinir okkar?“
Faðir hans svaraði engu. Hann
sat bara kyrr og lét sem hann þyrfti
ekki að svara spurningu þessari,
líkt og hann vildi geft til kynna,
að þetta væri ekki hans verk. En
Thitpan, sem átti litla höfuðleðrið,
svaraði reiðilega:
„Já, þau eru líka óvinir okkar.
Var bróðir minn ungur eða gamall?
Hann var varla meira en unglingur,
og samt var hann myrtur af þess-
um hvíta frænda þínum.“
„Jæja, nú geri ég mér fulla grein
fyrir því frændi," sagði Sannur
Sonur auðmjúklega. „Ég bið þig um
að gleyma þessari fávísi minni. Ég
vissi ekki, að við berðumst við
börn.“
Það kvað við vanþóknunarkurr,
er hann hafði mælt þessi orð. Thit-
pan sagði: „Ungi frændi. Ég berst
ekki við börn. Ég hefði helzt viljað
taka hana til fanga á heimleiðinni.
En barn hefði tafið okkur núna,
þegar við þurfum að hraða för okk-
ar og sækja fram. Það var léttara
fyrir okkur að bera höfuðleðrið en
líkama hennar.“
Sannur Sonur sagði ekki fleira,
en hann fann, að margir litu á hann
með vanþóknunarsvip fyrir þessa
gagnrýni, sem þeir álitu óviðeig-
andi, að ungur drengur bæri fram.
Næsta dag komu þeir að breiðri
á. Undir Hæðinni hafði haldið nið-
ur með ánni. Hann sneri nú aftur til
þeirra og sagði, að bátur, fullur af
hvítu fólki, væri nýfarinn þarna
fram hjá. Hefðu þeir verið komnir
að ánni klukkustundu fyrr, hefði
þeim kannske tekizt að lokka fólk-
ið upp að bakkanum og eignazt
þannig riffla og púður á fyrirhafn-
arlítinn hátt. Stríðsmennirnir héldu
herráðstefnu í sky idi. Þeir áltváðu
að bíða eftir næsta bát.
„Jæja, nú getur sonur þinn komið
að gagni,“ sagði Thitpan við Cuy-
loga. „Á morgun getur hann heim-
sótt sína hvítu frændur. Þegar bát-
urinn nálgast, ráðumst við gegn
þeim með blýi og "xum.“
FYRIRSÁT
Næsta morgun sögðu þeir Thit-
pan og Vantrúarseggur drengnum
til í snjöllum herkænskubrögðum,
sem voru fólgin í því að beita agni
fyrir óvininna. Hann átti sjálfur að
vera agnið. Fyrst létu þeir hann
vaða út í ána og þvo af sér stríðs-
málninguna með sandi. Þeir skip-
uðu honum að klæða sig í buxur og
skyrtu að hætti hvítra manna, en
herfang það höfðu þeir tekið í ein-
um af kofum hvítu mannanna dag-
inn áður. Síðan héldu þeir Van-
trúarseggur og Kinnbein upp með
ánni og höfðu gætur á öllu þaðan.
Allan daginn beið Sannur Sonm-
eftir skilaboðum um, að bátur sæ-