Úrval - 01.12.1965, Síða 122

120
ÚRVAL
Sjálísmeðaumkvunm hafði náð al-
gerum tökum á mér um það leyti,
sem ég kom til skrifstofu heimilis-
læknisins okkar í úthverfi London.
— Af hverju þui'fti þetta að henda
mig, spurði ég. Af öllum þeim millj-
ónum barna, sem fæðast, þurfti ég
að eignast eitt af þeim fáu van-
sköpuðu, og ég, sem hafði þráð þett.a
barn svo mikið.
Dr. Hayden svaraði næstum hrana-
lega:
— Hvað haldið þér, að hefði orð-
ið um barn eins og Jónatan, ef
þau hefði fæðzt af móður, sem ekk-
ert hefði kært sig um það? Hann
bætti síðan við rólegur: — og bezta
svarið við spurningu yðar, er
kannski Jónatan sjálfur.
Ég bar strax óstjórnlega um-
hyggju fyrir þessu óhamingjusama
barni mínu. Ég hafði verið hjúkrun-
arkona í fimm ár, og notaði nú
kunnáttu mína til að hjúkra barn-
inu, og ég reyndi allt sem ég gat
til að vernda hann fyrir aðsteðj-
andi hættum. Það fór nú samt svo,
eins og læknarnir höfðu spáð, að
hann fékk lungnabólgu. Smá-hósta-
kjöltur var fyrsta merkið og ég beið
ekki boðanna að fara meS hann á
sjúkrahús. Þar var honum gefið súr-
efni og hann, þessi litli vesalingur,
barðist harðri baráttu fyrir lífi
sínu. Svo harðri, að læknarnir og
hjúkrunarliðið fylltist aðdáun á bar-
áttuþreki þessa vanskapaða barns
og einn læknirinn sagði: — Það get-
ur vel verið, að hann hafi veikt
hjarta, en hitt er víst, að hann er
fæddur bardagamaður.
En sérfræðingurinn reyndi að búa
i mig undir bað. sem koma skyndi
og sagði: — Þér verðið að skilja,
að þetta barn getur ekki lifað lengi,
og þér ættuð að reyna að láta það
ekki hryggja yður um of, því að
blessað barnið hefði aldrei getað
oi'ðið heilbrigt eða náð eðlilegum
þroska, hvorki andlega eða líkam-
lega.
Hugrekki ‘hjartans.
Trúarlíf mitt um þessar mundir,
einkenndist af þvi, sem kalla mætti
„neyðartrú“, það er, ég leitaði ekki
trúarinnar, nema í ýtrustu neyð,
eins og svo margt fólk. Þannig fórst
mér nú, á þessari erfiðustu stundu
lífs míns. Ég leitaði trúarstyrks, og
fór heim til vinar míns, sem ég
vissi, að var trúaður, og við báðum
saman fyrir lífi sonar míns.
Þegar ég kom aftur til sjúkra-
hússins, sá ég að Jónatan stóð ekki
lengur sífellt á öndinni, heldur var
farinn að anda eðlilega.
— Ég skil þetta. ekki að barnið
skuli enn lifa, sagði læknirinn, það
brýtur í bága við bæði lögmá! lækn-
isfræðinnar og náttúrunnar, — en
bað er ekki um það að villast, að
það eru batahorfur.
Ég skildi þetta aftur á móti, og
efaðist ekki andartak um að það
hefði skeð undur.
Þessi veikindi Jónatans gerðu út-
litið vissulega enn verra. Hjarta
hans varð enn veikara, lifrin stækk-
aði og maginn varð uppþembdur,
og læknarnir töldu jafnvel enn
minni von um líf hans en áður
hafði verið.
Fyrir hvað hafði ég þá að þakka?
Það var einhver rödd, sem hvíslaði
innra með mér. að fyrst læknunurr.