Úrval - 01.12.1965, Qupperneq 124

122
hefði einu sinni skjátlazt, þá gæti
1 •Irn skjátlazt aftur.
Þegar Jónatan var 12 rnánaða
gamall, þá hafði hann braggazt,
þveröfugt við spásagnír læknanna.
Hann var farinn að sitja uppi hjálp-
arlaust.
Tveggja ára gamall fór hann að
ganga, og tala á eðlilegan hátt.
Það er áreiðanlega ekkert að þessu
barni andlega, hugsaði ég og ég var
svo vongóð og leit svo björtum aug-
um á framtíð Jónatans, að ég fór
að gera mér vonir um, að hjarta-
skurður gæti hjálpað honum. í
þessu skyni fór ég til hjartasérfræð-
ings í London og spurði hann ráða
i þessu efni. En ég varð fyrir hræði-
legum vonbrigðum. Læknirinn sagði:
- Við getum ekkert gert fyrir þetta
barn, og þér megið hrósa happi, ef
þér fáið að hafa það hjá yður til
þriggja ára aldurs.
Nú grét ég lengi og sárt, því að
mig tók enn sárar til Jónatans en
áður, því að hann var að mörgu
leyti ánægjulegt barn, enda þótt
hann gæti ekki talizt fríður. Hann
vai vær af barni að vera, og alls
ekki fyrirhafnarsamur, ef miðað var
við veikindi hans. Hann átti að vísu
oft bágt með svefn, en hann var
alls ekki rellinn, þrátt fyrir það,
heldur dundaði mikið við leikföng
sín. Hann var ekki hræddur við
myrkur og skemmti sér við leik-
föng systkina sinna á meðan þau
sváfu.
Horfzt í augu við heiminn,
Ég lét einfaldlega,- sem -ég vissi
ekki um þá staðreynd, að við mynd-.
ÚRVAL
um missa Jónatan, þegar hann væri
þriggja ára.
Og svo varð hann fjögurra ára,
og þá komu hinar stórstígu framfar-
ir í læknavísindunum okkur til
hjálpar. Jónatan var fluttur til Or-
monds sjúkrahússins í London. Blóð-
rennslið frá hjartanu til lungnanna
hafði ekki verið eðlilegt, en lækn-
arnir bættu nú þennan megin ágalla.
Og Jónatan kom heim aftur, að vísu
eftir sig, en þó brosandi út undir
eyru, eins og áður.
Nú var komið að þeim tíma, að
hann þyrfti að fara að horfast 5
augu við heiminn, og hann er, eins
og við vitum, ekki alltaf brosandi
við okkur. — Hæ, greppitrýn, hailó,
apasmetti.
Þessi hjartaskerandi hróp dundu
yfir af biettum nágrannanna, og oft
á dag þaut ég út að glugganum ti!
að skerast í leikinn, þegar ég hevrði
börnin vera að pína Jónatan, en
ég neyddi mig til að stilla mig. Ég
vissi að hann varð að glíma við
þetta sjálfur, ég myndi hvcrt eð
væri ekki alltaf verða til að gæta
hans. Svo var það einn dag, að ég
varð var við lítinn dapran dreng,
sem klifraði upp stigann bakdyra-
megin og upp á loft, þar, sem bað-
herbergið var. Ég læddist á eftir
honum og kíkti inn. Hann stóð fyr-
ir framan spegilinn og virti andlit
sitt fyrir sér og tárin streymdu nið-
ur kinnar hans. Þegar hann hafði
staðið þarna alllengi og virt andlit
sitt fyrir sér í speglinum, birti alit
í einu yfir svipnum og hann fór að
brosa, eins og venja hans var, og
það var skælbrosandi drengur. sem
hélt aftur út úr baðherberginu.