Úrval - 01.05.1966, Síða 10

8
TJRVAL
foli. Hann hataði beizlið, og einnig
var honum meinilla við, þegar ver-
ið var að járna hann. Hann var
mjög duttlungafullur, hvað starfið
snerti. Hann fór aldrei með góðu
fram hjá hestum, sem komu á móti
honum, og hann snarsneri sér jafn-
vel við, þegar hann sá þá. Ég lét
sem ég sæi þetta ekki og hvatti
hann rólegur áfram í þá átt, sem við
höfðum verið að fara í, og lét eins
og ekkert hefði í skorizt.
Síðar skildi ég ástæðuna fyrir ó-
styrk hans. Einn fyrrverandi eig-
enda hans hafði leyft hverjum sem
var að setjast á bak Teja og lemja
hann, ef hann gerði hina minnstu
tilraun til þess að hreyfa sig. Slíkt
átti víst að kenna honum hlýðni.
Þessi hörkulega meðferð varð á
hinn bóginn til þess að grafa undan
vilja hans og þori.
Það eru margar aðferðir til þess
að gera hest hiýðinn. Mæti hestur-
inn skilningi og fái hann tíða umbun
fyrir góða frammistöðu, mun hann
hlýðnast með gleði, en það þýðir
með öðrum orðum, að hann mun
hafa ánægju af starfi sínu.
Viljugur hestur, sem vill standa
sig vel, mun ætíð gera sitt bezta
til þess að þóknast húsbónda sín-
um. Einn Napolihesturinn minn,
sem bar nafnið Afríka, er gott dæmi
um það. Þegar hann gerði eitthvað
skakkt eða hafði náð valdi yfir nýrri
æfingu, varð hann svo æstur, að
tennumar glömruðu í munni hans.
Til þess að mér tækist að róa hann,
varð ég að láta sem ekkert væri og
sýna honum það ótvírætt. Rólyndir
hestar eru miklu betri. Þeir taka
aldrei neitt ónauðsynlegt skref og
eyða ekki styrk sínum til einskis.
Það er mjög athyglisvert að sjá,
hvernig hestar hegða sér hver gagn-
vart öðrum. Það getur verið um að
ræða nána vináttu þeirra á milli
eða ofsalega andúð. Ég varð þessa
sérstaklega var hjá Lipizzanerhest-
unum, því að þeir hafa mjög sterkt
einstaklingseðli. Þegar við vorum í
sýningarferðum, tók ég eftir því
hvað eftir annað, að þeir létu sem
þeir sæju varla ókunnuga hesta, sem
þeir. voru að keppa við, en fylgd-
ust aftur á móti mjög vel með því,
hvernig hesthús félagar þeirra stóðu
sig. Á sýningu einni var Afríka
eitt sinn í návist nokkurra ókunn-
ugra hryssa. Hann leit varla á hið
fagra kyn, þótt þær reyndu nokkr-
um sinnum að nálgast hann, heldur
beið hann óþolinmóður eftir Teja,
félaga sínum og hneggjaði til hans,
þegar hann nálgaðist.
Oft kom það fyrir, að hestar voru
þegar svarnir óvinir, þegar þeir
komu í Spænska reiðskólann. Oft
hafði þá eitthvað það atvik komið
fyrir í haganum, sem þeir gátu ekki
gleymt. Slíkir graðhestar eru aldr-
ei látnir vera nálægt hvor öðrum,
hvorki í hesthúsum né á sýningum,
því að það mundi vera stöðugar
ýfingar þeirra í milli.
f Schlosshof voru tveir sprækir
graðhestar slíkir óvinir, að það var
ekki hægt að fara með þá út úr
hesthúsinu samtímis, heldur varð
að vera a.m.k. götubreidd á milli
þeirra, ef vel átti að fara. Eitt sinn
voru knapar þeirra niðursokknir í
samræður og tóku þeir þá ekki eft-
ir því, að hestarnir voru farnir að
nálgast hvor annan. Skyndilega reis