Úrval - 01.05.1966, Blaðsíða 43

Oll þjáumst við af ótta, liann híður okkar
við hvert fótmál, og hér segir ágœtur hófundur
frá persónulegri reynslu sinni í þessu efni.
Vertu ekki hræddur
Það er ástœða til að skammast sín
fyrir heigulshátt, en það er engin ástaða
til að skammast sín fyrir hræðslu.
Eftir Pamela Frankau.
Ég er ein af þeim, sem
veit ekki, hvernig það
er að vera óttalaus, því
að ég hefi barizt við
óttann allt mitt líf. Ég
var taugaóstyrkur og ímyndunar-
gjarn krakki. Ég var mjög ung,
þegar ég hafði þróað með mér þann
sjúkleika að skjálfa og titra, þeg-
ar á mig reyndi, og þessi árátta
mín leiddi til þess, að fólk kall-
aði mig „taugaspennta.“
Þegar ég hugsa um æsku mína,
þá held ég að það hafi enginn haft
grun um hversu óskaplega margt
það var, sem ég var hrædd við.
Allt í kringum mig, sá ég önnur
börn, sem ég öfundaði vegna þess,
að þau virtust algerlega laus við
þennan sjúkleika. Þau virtust njóta
líkamlegrar áhættu, þau stunduðu
harkalegan boltaleik, stungu sér í
ískalt vatnið, renndu sér á reið-
hjóli niður snarbrattar brekkur, og
gerðu hinar ótrúlegustu æfingar í
leikfiminni, á slá eða stökkum. Ég
komst aldrei yfir hestinn og ég
datt alltaf af slánni og meiddi mig.
Ég reyndi oft að bæta mér þessa
ágalla upp með því að segja hinum
krökkunum hroðalegar draugasögur,
og mér tókst oft að hræða þau, það
er satt, en ég held samt, að ég hafi
verið hræddust þeirra allra.
Ég þóttist viss um, að það tæki
enginn eins nærri sér og ég, að
þurfa að standa á fætur og svara
spurningum í skólanum og ég tala
nú ekki um, ef ég varð fyrir áminn-
ingu. En ég hélt ég væri ein um
óttann.
Ef ég hefði verið fær um að tala
um þetta, þá hefði ég sjálfsagt
komizt að því, að ég átti marga
félaga í þessu efni, en það er nú
einu sinni siður Engilsaxa að dylja
óttann. Sú venja er lofsverð og
vafalaust rétt á margan hátt, en
samt er það þessi vani frá barn-
æsku, að dylja óttann og tala ekki
um hann við neinn, sem skapar
margskonar baráttu og rugling í
Housewife
41