Úrval - 01.05.1966, Qupperneq 44

42
heila barnsins og síðan hins full-
orðna manns. Líf okkar verður
stöðug barátta við óttann og heig-
ulsháttinn.
Ég var orðin sautján ára, þegar
ég uppgötvaði, að það væri satt,
að allir ættu að skammast sín fyrir
heigulshátt, en hitt væri jafn satt,
að það þyrfti enginn að skammast
sín fyrir að vera hræddur.
Ég skildi þá, að hugrekki var
aðdáunarvert og launavert, en ótt-
inn var eigi að síður staðreynd í lífi
hvers manns. Ég kynntist miklum
ævintýramönnum, sem voru í raun-
inni alltaf að berjast við sinn eigin
ótta.
Hugrekki er eiginleiki, sem alltaf
hefur verið og er mér ráðgáta.
Það er og verður einn af mikils-
verðustu eiginleikum mannsins. Þú
getur misst eignir þínar og tapað
miklu, þú getur misst vini þína og
tapað meiru, en missirðu kjarkinn
hefurðu tapað öllu. Þannig er
kiarkurinn mikilsverðasta eign
mannsins.
í einkaorrustu minni við óttann
eða kjarkleysið, þá fann ég að það
var ekki hægt að láta sem ekkert
væri. Ég gat að vísu náð talsverð-
um árangri með að vera ekki upp-
næm fyrir ýmsum minni háttar
sársauka eða óþægindum en ég gat
ekki kennt sjálfri mér að segja
sem svo: „Allt í lagi, þú ert hrædd,
og við því er ekkert að gera, reyndu
bara að sætta þig við það.“
Þetta held ég að engum takizt,
vegna þess, að hræðslan framkall-
ar ýms líkamleg fyrirbæri, eins og
aukna adrealínsgjöf aukinn hjart-
slátt, gæsahúð, munnþurrk, maga-
ÚRVAL
kveisu, kaldar hendur og fætur og
fleira af því tagi.
Dugi ekki að yppta öxlum yfir
slíkum líkamlegum óþægindum, eða
manni getur að minnsta kosti ekki
liðið vel með þeim, og þessi ein-
kenni, einhver þeirra eða öll, koma
í ljós, hvort sem um er að ræða
yfirvofandi sprengjuárás eða við
tal við bankastjóra.
Eftir því, sem ég hefi elzt, hefur
líkamlegur ótti orðið sífellt minni
og minna áhyggjuefni. Ef undan
er skilin síðasta heimsstyrjöld, þá
hefur ekki til þess komið á seinni
árum, að ég þurfi að standa í stór-
ræðum eða lífshættum. Og þannig
er siálfsagt um okkur flest, að þeg-
ar við eldumst þurfum við ekki að
hafa áhyggjur af því, hvort við
höfum hugrekki til að kasta okkur
út í fallhlíf eða sækja kind í kletta,
og skólatíminn er liðinn og við ráð-
um því sjálf hvort við höldum ræðu
eða stöndum upp í samkvæmi eða
ekki. Samt er það aldrei svo, að ekki
reyni eitthvað á hugrekki okkar
allt iífið. Alltaf ber eitthvað það
að höndum, sem við þurfum að
beita kjarki okkar við.
Ég var orðin fullorðin manneskja,
þegar ég gerði harðvítuga árás á
tvennt sem alltaf hafði valdið mér
ótta. Annað var að sofa ein, alein
í húsi, en hitt var að fljúga.
Enn hef ég ekki alveg yfirunnið
ótta minn við að sofa alein í húsi,
en mikið hef ég samt unnið á í bar-
áttunni og ég hef þegar sannað
sjálfri mér með tilraunum, að ég
get þetta, hvenær sem er. Og það get
ég fullyrt, að það er auðveldara að
mæta slíku og því líku, ef maður