Úrval - 01.05.1966, Side 63

Brendan Behan, höfundur leikritsins
„Gisl“, var stórhrotinn persónuleiki, og öllum
sem kynntust honum, ógleymanlegur.
fíér segir kona hans frá.
Beatrice og
Brendan Behan
Eftir Beatrice Behan.
Is ferr au t-imeras ná au t-uaigneas.
etta er geliska (írsk
málýzka) og setningin
er svona á þýðingu:
Betra er ósamlyndi en
einmanaleiki. — Þetta
segir Beatrice Behan okkur, sem
send voru út af örkinni til þess að
fræðast um hjónaband hennar og
leikritahöfundarins Brendan Behan,
að vel hefði mátt vera kjörorð þeirra
í þessi níu ár sem þau voru saman.
Því þrátt fyrir einlæga virðingu,
vináttu og ást þeirra á milli valt
þá á ýmsu. En Behan dó árið 1965
og var þá 41 árs.
Varla gat neitt ólíkara en þau tvö
að uppruna og eðli og því ólíkari
var æviferillinn. Brendan var af
fátæku verzlunarfólki, Beatrice af
efnuðu miðstéttarfólki. Foreldrar
hans voru virkir þáttakendur í upp-
reisn íra gegn brezkri stjórn. Fjöl-
skylda hennar vel menntuð og
skipti sér ekki af stjórnmálum.
Skólagöngu Brendans lauk þegar
hann var 13 ára, en þá átti hann
að fara að læra húsamálningu og að
gera auglýsingaspjöld. Beatrice, sem
var dóttir þekkts listamanns, hafði
fengið menntun sína í einkaskólum.
Brendan hafði verið í fangelsi í
átta ár, sakaður um ólöglega upp-
reisnarstarfsemi. Á ævi hennar hafði
engan skugga borið.
Samt höfðu þau ekki fyrr sézt,
en samdráttur hófst milli þeirra.
„Við urðum jafn hrifin hvort af
öðru. Mér þótti hann vera hrjúf-
ur á yfirborði, kátur, fjörugur og
stórskemmtilegur. Hvílík andstæða
við þetta stillta og prúða, menntaða
fólk sem við umgengumst! Ekki
veit ég hvað honum hefur fundizt
um mig. í fyrsta sinn sem við sá-
umst kallaði hann mig hástéttar-
skepnu. „Ég gizka á að svo hafi
hann farið að því að láta í veðri
vaka að hann ætlaði sér fyrir hvern
mun að komast áfram og upp á
við. Enginn held ég eigi eins erfitt
og sá sem hefur fengið skáldagáfu
að erfðum og uppreisnarhug að
Redbook
61