Úrval - 01.05.1966, Qupperneq 70

68
ÚRVAL
kringum hann að skjalla hann og
hafa út úr honum og láta hann
kaupa vínföngin handa sér og
þeim. Hann drakk óhemju af
kampavíni eftir að hann hafði efni
á að kaupa það, og oft var hann
veikur. „Beatrice“ sagði hann, „ég
verð dauður áður en ég verð fer-
tugur.“
„Óhemju fé fór í það að borga
skuldir fyrir aðra. Öllum þeim
lygum, sem honum voru sagðar í
þeim tilgangi, trúði hann, og aldrei
spurði hann neins til þess að fá
staðfest að satt væri frá sagt, held-
ur tæmdi hann vasa sína án þess
að krefjast nokkurrar tryggingar,
ekki svo mikið sem kvittunar.
„Einu sinni kom til mín veitinga-
þjónn og sagði við mig: „Svo sann-
arlega sem guð er uppi yfir okkur,
þá skuldar hann mér tuttugu pund.“
Ég galt þetta umyrðalaust. En svo
komst ég að því að strákarnir,
sem hann umgekkst höfðu verið að
drekka og látið skrifa hjá Brendan
þó að hann væri hvergi nærri og
að honum forspurðum. Við þrátt-
uðum meira um peninga en við
höfðum gert meðan við vorum fá-
tæk. Ekki mátti orði halla á pilt-
ana hans, hvað sem mér sýndist þeir
hafa gert af sér á hluta hans, þá
var hann rokinn upp. Stundum
stökk hann burt af heimilinu, og
sást ekki í tvo eða þrjá daga, og
var þá að drekka úr sér bræðina.
Að því búnu kom hann heim.
„Þó að Brendan væri oft veikur
um þetta leyti, var allt sem hann
skrifaði ófyrirleitið og þrungið kæti
og ást á lífinu. Um þetta leyti var
The Bostrál Boy bannaður í írlandi
ekki vegna stjórnmálaáróðurs rits-
ins, heldur vegna þess að bókin
þótti hafa ósæmilegt orðbragð.
Brendan gat þess með nöpru háði, að
salan hefði stóraukizt þegar bann-
ið var sett á.
Fyndni og fjör hans í rithætti á-
samt hinu fullkomna virðingarleysi
hans fyrir yfirvöldum og æðri stétt,
gerði ritsmíðar hans í blöðum og
tímaritum að eftirsóttu lestrarefni.
Og ekki síður drykkjuskapur hans
og þær sögur sem af honum spunn-
ust. Beatrice er sannfærð um að
Brendan hafi verið gabbaður af á-
settu ráði þegar hann var fenginn
til að hafa viðtal við Malcolm Mugg-
eridge í brezka sjónvarpinu.
„Ég sagði sjónvarpsmönnunum að
ég skyldi færa þeim hann ódrukk-
inn og það gerði ég. Þeir buðu hon-
um inn í lítinn biðklefa og aflæstu
dyrunum. Þetta sá ég sjálf. En
klukkutíma síðar, þegar hann
var að fara í sjónvarpið, var hann
orðinn drukkinn. Þeir hafa fengið
honum flöskuna, annað er óhugs-
andi. Þeir hafa viljað hafa hann
drukkinn, í því hefur þeim þótt
meira púður.“
Brendan sagði við bílstjórann
sem ók honum heim eftir þessa
vandræðalegu sýningu á honum í
sjónvarpinu: „Auðvitað er ég drukk-
inn, hvernig ætti maður að þola að
koma fram í sjónvarpi annars.“
Hann var virktarvinur allra leigu-
bílstjóra í Dublin og London,“
sagði Beatrice. „Ef Brendan kom
ekki heim, þurfti ég ekki annað
en að kalla til einhvers af þessum
góðkunningjum hans og biðja hann
að fara að leita að honum, þá voru