Úrval - 01.05.1966, Síða 77

BEATRICE OG BRENDAN BEHAN
75
áttræðisaldri. Hann hefur þykkt
hár silfurhvítt og dökk augu. í 15
ár hefur hann verið forseti í félags-
skap írskra málarameistara.
„Við búum við sæmileg vinnuskil-
yrði,“ sagði hann með stolti. „Allir
vita að írskir málarar sem eru í
okkar félagsskap eru beztir. Bren-
dan var ágætur málari og hann var
í félagi okkar. En stundum fór hann
yfir markið og valdi litina að geð-
þótta sínum. Ég gleymi aldrei litn-
um á honum sjálfum þegar hann
kom út úr fangelsinu. Það var yfir-
bragð látins manns sem verið hef-
ur veikur".
Seinna sagði hann: „Hið ömur-
legasta sem fyrir mann getur kom-
ið er að lifa son sinn. Ég bjóst
aldrei við að Brendan kæmi lifandi
úr fangelsinu ■— annar eins eld-
hugi og hann var. Ég þóttist vita
að han mundi mana fangaverðina
til að drepa sig. En það má guð
vita, að mikil var sú blessun að
hann skyldi lifa þetta af og geta
svo fullunnið ritverk sín.“
Kathleen Kearney Behan, sem er
brosleit, kvenleg kona hátt á
sjötugsaldri, var klædd í einfald-
an kjól gráan og hafði stóra brjóst-
nælu í hálsmálinu.
„Stephen er seinni maður minn,“
segir hún. „Hinn fyrri, sem hét
Furlong, var drepinn fyrir sakir
lýðveldisins. En ég ól honum tvo
sonu, Rory og Sean. Þeir eru góð-
ir drengir. Svo eignaðist ég Bren
og Carmel, Seamus, Brian og Dom-
inic. Við ólum þau öll upp til að
berjast fyrir málstað föðurlands-
ins. Brendan gerði það af slíkum
móði að það kostaði hann hans dýr-
mæta líf. Öll ætt mín hefur helgað
sig þesum málstað — bróðir minn,
Peadar heitir hann, orti herhvöt-
ina, sem nú er orðin að þjóðsöng.
Svo setti hún sig í stellingar og
fór að syngja þjóðsönginn.
„Weill sing a song, a soldiers song
With cheering, rousing chours,
As round a blazing fires we throng
The starry heavens o’er us.
„Sons of the Gael! Men of the pale!
The long-watched day is breaking,
The serried ranks of Innisfail
Shall set the tyrant quaking.“
Við klöppuðum henni lof í lófa að
loknum söngnum og Beatrice laum-
aði flösku af viskíi, sem hún geymdi
í tösku sinni yfir í keltu tengda-
móður sinnar. Kathleen leit hýrt
til hennar svo lítið bar á.
„Ég bragðaði ekki vín fyrr en ég
var komin yfir sextugt,“ sagði hún
„svo erfitt verður að sanna það á
mig að ég hafi vanið Brendan á
áfengi. Hann lærði þetta af ömmu
sinni. Hún var nokkuð gömul í
hettunni, blessunin. Hún fór með
han í jarðarfarir því hann var svo
fallegur að þeir sem sáu hann
gleymdu sorg sinni, og allt fólkið
glaðnaði við. En þarna, við þessar
jarðarfarir var honum kennt að
drekka áður en hann var sex ára.
Ég trúi því að enginn fari í hund-
ana af drykkjuskap sem ekki byrj-
ar að drekka fyrr en hann er kom-
inn á fullorðinsár. En þegar þið
eruð komin á minn aldur skuluð
þið sanna að þið þarfnist áfengis
til að koma ykkur á fætur á morgn-
ana.“