Úrval - 01.05.1967, Side 89

IIIN EINMANALEGU
87
gripahjörð. En þetta er þó staðreynd.
Kannske verður höggormur á vegi
einhverrar rollunnar og hún æðir af
stað gripin hræðslu. Og á næsta
augnabliki hefur hópurinn tekið á
sprett og æðir í allar áttir.“
Nú nálgaðist bifreið. I henni var
eigandi fjárræktarstöðvarinnar, er
átti landið, sem smalinn hafði feng-
ið leyfi til þess að reka hjörðina um
og á. Þetta var alúðlegasti náungi.
„Þetta eru beztu strákar, þessir
smalar“, sagði hann, þegar ég sett-
ist í sætið við hlið honum. „En þó
er misjafn sauður í mörgu fé. Ein-
staka maður er hreinasti þorpari.
Samkvæmt lögum mega þeir ekki
halda kyrru fyrir á landareign
annarra, heldur verða þeir þá að
reka hjörðina 6 mílur á dag. En sé
beitin góð, reyna slíkir náungar að
fara sem hægast og gera jafnvel til-
raun til þess að dvelja þar vikun-
um saman og eyðileggja þannig alla
beitina, sem maður hefur þörf fyrir
handa eigin kindum. Og þess háttar
náungar eru jafnvel líklegir til þess
að stela hverri skjátu frá manni og
reka hana burt með hjörð sinni, sé
maður ekki á varðbergi gagnvart
þeim.“
SKAPMIKLIR SÉRFRÆÐINGAR.
Við ókum hratt mílu eftir mílu
um þetta sólsviðna, brennheita
land, og við augum blasti auðnin
ein. Nálægt girðingunni, sem um-
lukti endimörk fjárræktarstöðvar-
innar, komum við að stórri bygg-
ingu. Þetta var rúningsskýlið.
Bygging þessi líktist einna helzt
geysistórri hlöðu. Þar inni var unn-
ið af geysimiklum krafti. Þar stóðu
um 20 rúningsmenn í hinum furðu-
legustu stellingum. Rétt hjá hverj-
um þeirra var dilkur, fullur af fé,
og stóðu þeir nálægt hliðinu. Hver
þeirra hafði kind í fanginu. Þeir
héldu henni fastri, þannig að hún
stóð næstum upprétt á afturfótun-
um með loðna snoppuna rétt við
andlit rúningsmannsins. Hann hélt
vinstri handleggnum um háls kind-
arinnar, þrýsti hnjánum að síðu
hennar og hélt henni þannig fastri.
í hinni hendinni hélt hann á raf-
magnsklippum, sem hann beitti með
geysilegum hraða. Hreyfingar hans
voru leiftursnöggar. A 3-4 mínútum
var hann búinn að ná reyfinu af
skepnunni og ýta henni niður
rennu. Og á næsta augnabliki stóð
hún í hópi nakinna stallsystra sinna
þarna fyrir neðan. Svo opnaði rún-
ingsmaðurinn hliðið að dilknum og
greip þá næstu.
Rúningsmennirnir unnu af geysi-
legum ákafa og sögðu ekki orð.
Kapp þeirra hafði áhrif á hina
starfsmennina, sem unnu önnur
störf en að rýja. Snúningsstrákarnir
hlupu við fót, er þeir söfnuðu sam-
an reyfunum og breiddu þau á
snyrtingarborðin. Þar stóðu menn,
sem nefndir eru „uliarrúllarar", og
tóku burt lélegri ullina, sem vex á
kviðnum, og jaðrana af reyfinu, þar
sem hárin eru styttri. Hin tilsnyrtu
reyfi voru síðan sett á borð ullar-
matsmannsins, sem skoðaði svo leift-
urhratt hin fitugu reyfi, athugaði
háralengd og gerð og kast-
aði síðan reyfinu í hina réttu kassa.
Hann hafði einn aðstoðarmann.
Kindurnar, sem biðu í dilkunum,
jörmuðu dapurlega. Þær voru óró-
legar líkt og sjúklingar á sjúkra-