Úrval - 01.05.1967, Side 91

HIN EINMANALEGU . .
89
Bóndinn, sem hét Alec, ók næst
með mig til Tallyalea, fjárræktar-
stöðvar, sem er jafnvel enn stærri
en hans eigin stöð. Hún hefur jafn-
vel sína eigin rafstöð, vélaverk-
stæði og flugbraut. Bóndinn bauð
okkur innilega velkomna. Heimili
hans var unaðsfagurt, og var það
furðulegt fyrirbrigði þarna úti í
auðninni. Húsfreyja veitti okkur af
mikilli rausn. Við snæddum þarna
kvöldverð með þeim hjónunum,
tveim börnum og barnfóstru þeirra
og svo fjórum „jackaroo", en svo
nefnast þeir ungu menn, sem eru
að læra að verða bústjórar á fjár-
ræktarstöð.
Næsta morgun ók ég með einum
hinna ungu manna til Hungerford
til þess að sækja póstinn. Bær þessi
er í næsta fylki, Queensland, rétt
hinum megin við fylkjamörkin. A
fylkjamörkunum var risava^in girð-
ing, líklega 9-10 fet á hæð. Hún
var úr sterku og mjög þéttu vírneti,
eins konar skuggalegur Berlínarmúr
þvert yfir landið eins langt og aug-
að eygði.
„Þetta er villihundagirðingin",
sagði ungi maðurinn. „Það er mikið
um villihunda í vesturhluta Queens-
lands. Girðingin hefur verið reist til
þess að halda þeim frá miðhluta
Queenslands og allri Suðaust-
ur-Ástralíu. Hún er 6000 mílur á
lengd og nær allt frá suðaustúrhluta
Queenslands til miðrar suðurstrand-
arinnar.“
Við fórum inn á krá til þess að
fá okkur glas, þegar við komum
til Hungerford, sem er ömurlegur
smábær úti í miðri auðninni.
„Dingoinn er sannkallaður djöf-
ull“, sagði fjárræktarbóndi einn,
sem við hittum við skenkiborðið.
„Ein stöð hér í nágrenninu missti
eitt árið 5000 kindur í kjaftinn á
þeim.“
Nú kom þéttvaxinn maður inn í
krána. Hann sá um eftirlit með
fylkjagirðingunni á þessu svæði.
Hann bauð mér að koma með í
eftirlitsferð meðfram girðingunni.
Ég steig upp í vörubílinn hans.
Með okkur voru tveir vinnumenn, er
unnu á búgarði, sem leiðin lá hjá.
Við ókum af stað eftir mjóum stíg,
sem lá meðfam girðingunni. Brátt
var litli bærinn langt að baki. Nú
vorum við komnir aftur út í auðn-
ina. Sólin hellti niður brennheitum
geislum sínum. Hún var sem log-
suðutæki. Við ókum hverja míluna
af annari meðfram þessari skugga-
legu hindrun. Eftirlitsmaðurinn
skoðaði girðinguna mjög vandlega
í leit að bilunum, opum og glufum.
„Dingoinn er slungnasta skepna
jarðarinnar", sagði annar vinnumað-
urinn. „Það er blátt áfram furðulegt
að sjá þá komast yfir fljót, sem er
fullt af krókódílum. að er alveg ó-
gleymanlegt. Uppáhaldsmatur
kókódílanna er einmitt dingokjöt.
Fyrir norðan, þar sem allt er fullt
af krókódílum, safnast dingoarnir
saman á árbakkanum í einum hóp
og ýlfra þar og spangóla sem óðir
séu. Þeir hætta ekki fyrr en allir
krókódílarnir á nokkurra mílna
svæði hafa safnazt þarna saman
til þess að krækja sér í dingo. Svo
taka hundarnir á rás og hlaupa á
trylltum hraða upp með ánni, og
þar synda þeir svo yfir alveg óá-
reittir eins og þeir væru að svamla