Úrval - 01.05.1967, Side 113

MADAME SARAH
111
lýsingarnar fyrir mig að hálfu
luyli, legg ég hér 250 dollara
handa íáfæklingum í ’sókn yðar.
Eí'tir sýningarnar í Chicago hélt
leikflokkurin'n í geysilega erfitt leik-
ferðalag, þar sem hann lék aðeins
eitt kvöld í hverri borg. Og hvar
sem hún kom, umkringdu blaða-
menn hana og lögðu fyrir hana
hinar ósvífnustu spurningar.
' ,,Er það satt,“ spurði einn þeirra,
„áð þér hafið eignazt fjögur börn,
en aldrei neinn eiginrriann?“
„Vissulega ekki“, svaraði Sarah.
„En það væri að mínnsta kosti betra
en það, sem sumar af amerísku kon-
unum ykkar iðka, sem hafa átt fjóra
eiginmenn og aldrei eignazt neitt
barn!“
í gervöllu leikferðalaginu í Ame-
ríku krafðist Sarah þess, að henni
væri borgað í gullpeningum. Þann-
ig lét hún reyndar alltaf borga sér
alla ævina. Peninga þessa bar hún
svo með sér í litlum geitarskinns-
poka. Og upp úr poka þessum tíndi
hún svo gullhlunkana til þess að
borga skuldheimtumönnunum og
taldi hlunkana þá einn á eftir öðr-
um eins og nirfill. Þegar velgengni
hennar stóð með sem mestum blóma,
setti hún gullpeningana, sem flóðu út
úr geitarskinnspokanum, í málm-
slegna kistu, sem hún geymdi undir
rúminu sínu.
Þegar Sarah sneri aftur til New
York, hafði hún haldið 157 sýningar
í 51 borg. Þann 3. maí hélt hún svo
síðdegissýningu í kveðjuskyni, og
nokkrum dögum síðar sigldi hún af
stað til Frakklands. Og þá hafði hún
heila hrúgu af gullpeningum í
málmkistunni sinni, hvorki meira né
minna én 194.000 dollara allt
í gullpeningum.
„MONSIEUR BERNHARDT'
Ameríkuferð hennar hafði þau
áhrif á hana, að hún varð gripin
ferðalöngun og útþrá upp frá því.
Og hvenær sem hún þarfnaðist meira
fjár, lagði hún því upp í leikferða-
lög. Slíku hélt hún fram alla ævina.
París var henni alltaf heimili, og
þar kom hún stöðugt fram með vissu
millibili, en þess á milli ferðaðist
hún um alla Evrópu, Norður- og
Suður-Ameríku og jafnvel til hinna
fjarlægustu staða, svo sem Samoa-
éyjanna, Honolulu á Hawaii, Auck-
land í Nýja Sjálandi og til Ástraliu.
Ameríkuferðirnar urðu alls 9 að tölu
og voru fjórar þeirra sagðar vera
,,kvéðjusýningarferðir“. Minningar
hennar frá fransk-prússneska stríð-
inu voru svo ljóslifandi í huga henn-
ar, að hún gerði sér far um að forðast
Þýzkaland allt fram til ársins 1902,
þegar hún varð loks talin á að, sýna
þar í nokkrum borgum.
í fyrstu ferð sinni til Rússlands
veturinn 1881 voru vinsældir henn-
ar í St. Pétursborg alveg yfirgengi-
legar. Á hverju kvöldi var breiddur
rauður renningur í snjóinn henni til
heiðurs, allt frá vagninum hennar að
leiksviðsdyrunum. Og að hverri sýn-
ingu lokinni hlupu hópar manna á
eftir sleða hennar og börðust um
blómin, sem hún kastaði til þeirra.
Henni var boðið til Vetrarhallar
keisarans, og þegar keisarinn sjálf-
ur, Alexander III., gekk fram til
þess að heilsa henni, vildi hann ekki
leyfa henni að beygja kné sín. „Nei,
Madame,“ sagði hann, það er ég,