Úrval - 01.05.1967, Síða 114

112
sem verð að hneigja mig fyrir yð-
ur.“
Það var einmitt í Rússlandi, að
Sarah hitti mann þann, sem hún átti
síðan eftir að giftast. Nafn hans var
Jacques Damala. Hann var af þekktri
ætt í Aþenu og starfaði sem sendi-
sveitarfulltrúi við grísku ræðis-
mannsskrifstofuna í St. Pétursborg.
Hann var 11 árum yngri en Sarah,
myndarlegur og laglegur, en ósvíf-
inn og hégómlegur. Þar að auki hafði
hann orð á sér fyrir að vera mikill
kvennamaður. Hvar sem hann fór,
varð kvenfólkið alveg vitlaust í
honum. En hann gortaði af því, að
engin kona hefði nokkurn tímann
verið honum nokkurs virði fyrr eða
síðar.
Slíkt áhugaleysi var sem ögrun
fyrir hina frægu og dáðu leikkonu.
Hún beitti nú öllum töfrum sínum,
sem höfðu gert hvern þann karl-
mann, sem hún kærði sig um að
sigra, að algerum þræli hennar. En
í þetta skipti kom allt fyrir ekki.
Damala var að leika leik, og honum
var skemmt, er hann gerði sér grein
fyrir því, að eftirsóttasta og dáðasta
kona gervallrar Evrópu gæti orðið
hans, ef hann kærði sig um. Hann
sá, að hann þurfti ekki annað en að
rétta út höndina. Sarah sýndi það
fljótræði að leggja fast að honum
að segja upp starfi sínu í grísku
utanríkisþjónustunni og gerast leik-
ari í leikflokki hennar. Hann bjó
ekki yfir neinum hæfileikum til
þessa starfs, aðeins laglegu útliti. En
Sarah, er var sem blind fyrir öll-
um göllum hans, hélt því fram, að
hann yrði einn af eftirtektarverðustu
nýju leikurunum í leikflokki henn-
ÚRVAL
ar, eftir að hann hefði hlotið nokk-
urra mánaða reynslu.
Leikferðalaginu var haldið áfram
suður á bóginn eftir dvölina í
Moskvu. Það var Damala algerlega
ómögulegt að vera nokkurri konu
trúr nema í fáeinar vikur. Því
sleppti Sarah sér alveg, þegar hann
fór að líta yngri leikkonurnar í
flokki hennar hýru auga. Hún stakk
upp á hjónabandi við hann, þar eð
hún hélt, að það væri ráðið til þess
að halda í þennan reikula mann. Og
Damala játaðist henni. Á milli sýn-
inga í Napoli og Nizza tóku þau
sér 5 daga leyfi og skruppu til
Lundúna. Og þ. 4. apríl árið 1882
varð Sarah Bernhardt frú Jacques
Damala í Lundúnum.
Fyrsta þolraunin, sem lá fyrir
brúðinni, er hún sneri aftur til
Parísar í maímánuði, var að skýra
syni sínum frá þessu.
„Maurice, elskan,“ sagði hún. „Ég
hef fréttir að færa.“
„Ég veit um það allt saman,
Maman,“ svaraði drengurinn kulda-
lega. ,,Þú hefur gifzt Monsieur Sarah
Bernhardt.“
Og þetta reyndist einmitt verða
það hlutverk, sem hið stormasama
hjónaband þeirra stóð. Og því var
eins farið með hann og eiginmenn
annarra frægra kvenna. Honum var
meinilla við að þurfa að leika þetta
hlutverk. Með frábærri tilsögn Söru
varð hann þolanlegur leikari, og um
hríð fannst leikhúsgestum svolítið
nýnæmi í að sjá hann leika hlut-
verk á móti henni. En það stóð ekki
lengi. Áhorfendur þreyttust fljótt á
því. Og þegar henni gafst tækifæri
til þess að koma fram í nýju leik-