Úrval - 01.05.1967, Síða 117

MADAME SARAH
115
orku“, sagði hún. „Maður verður
auðugur á því að eyða af sjálfum
sér.“
Heimili hennar, sem var lítið en
skrautlegt hús, nr. 56 við Boulevard
Péreire, var alþekkt í París. Þar ríkti
sama gróðurhúsaandrúmsloftið og
í íbúð hennar og búningsherbergi
að tjaldabaki. Vistaverur Söru voru
alltaf furðulegt samansafn af hinu
vandaða og eftirtektarverða og sér-
stæða og einnig hinu hræðilega. Á
mest áberandi stað í stærstu stofunni
var bogamyndaður legubekkur, sem
var alþakinn risavöxnum satínpúð-
um og loðfeldum. Þar sat hún sem
drottning í hásæti og tók á móti
gestum sínum, og kringum legu-
bekkinn safnaðist hirð hennar. Gólf-
in voru þakin persneskum teppum
og tígrisfeldum, en í veggina sást
varla fyrir japönskum blævængjum,
ævafornum vopnum, málverkum og
brókadeveggfóðri.
Það húsgagn hennar, sem hún
hélt einna mest upp á, var líkkista
úr rósaviði, fóðruð með satíni. Á
æskuárum sínum, sem einkenndust
af stöðugu heilsuleysi, hafði Sarah
fyllzt sjúklegum ótta um, að hún
væri að deyja. Og hún taldi móður
sína á að kaupa þennan óhugnan-
lega hlut. Hún geymdi hann í svefn-
herbergi sínu, og stundum svaf hún
jafnvel í kistunni. Sagðist hún gera
það til þess að venjast hinnzta hvílu-
stað sínum. En þegar hún hafði loks
læknazt af sjúkleika sínum, varð
hún orðin svo furðulega hrifin af
líkkistunni, að hún fargaði henni
ekki, heldur hafði hana hjá sér til
æviloka.
Með hverju árinu tengdist Sarah
sumarsetri sínu sterkari böndum.
Það var virki frá 17. öld, sem breytl
hafði verið í íbúðarhús. Það var á
klettaeyjunni Belle-Ile (Fagurey)
úti fyrir strönd Bretagneskaga. Yfir
eyjunni hvíldi ósnortinn blær óblíðr-
ar, ofsafenginnar náttúru. í hinu
tæra, salta sjávarlofti varpaði hún
frá sér öllum skringilegheitum og
varð eins hamingjusöm og látlaus
kona og henni varð nokkurn tím-
ann unnt að verða.
Það var aðeins hægt að komast
til Belle-Ile með ferju, en það var
alltaf fullt af gestum á heimili Söru.
Þar voru rithöfundar, tónlistarmenn
og aðrir listamenn og einnig stjórn-
málamenn. Eitt sinn varpaði kon-
unglega brezka skemmtisnekkjan
akkerum úti fyrir eyjunni, og hinn
gamli vinur Söru, sem nú var orð-
inn Játvarður VII, konungur Bret-
lands, kom í land með bát til að
heilsa upp á hana.
Eyjaskeggjar dáðu „La Bonne
Dame“ (góðu konuna), en svo köll-
uðu þeir Söru. Og hvenær sem hún
ók í gegnum litla þorpið á eyjunni,
komu þeir út úr litlu húsunum sinum
til þess að heilsa henni. Hún var allt-
af hlaðin kökum og niðursuðuvörum,
sem hún útbýtti á meðal þeirra, og
svo kom hún líka með poka, fulla
af sælgæti, handa börnunum. Hún
masaði við bændurna og fiskimenn-
ina og spurði um líðan þeirra og
gengi. Þær spurningar hennar voru
ekki innantómar, heldur lét hún sér
raunverulega annt um líðan þessa
fólks. Hún þurfti ekki annað en að
heyra um skipstjóra, sem hafði misst
allan varning sinn í ofsastormi, eða
fiskimann, sem misst hafði net sín.