Úrval - 01.05.1967, Blaðsíða 119

MADAME SARAH
117
ursfylkingarinnar frönsku, en það
er eftirsóttasta heiðursmerki Frakk-
lands.
í ágúst sama ár var Frakkland
aftur komið í stríð við Þýzkaland.
„Guð minn góður!“ hrópaði hún, er
hún heyrði fréttirnar. „Hvers vegna
heldur menningin áfram að hörfa
undan? Sérhvert stríð er nýr ósigur
fyrir vitsmuni okkar, jafnvel þótt
það sé unnið.“ Hún var þá á Belle-
Ile, en hún sneri nú tafarlaust aftur
til Parísar líkt og í fransk-prúss-
neska stríðinu.
Á næsta mánuði sóttu Þjóðverjar
stöðugt fram, og brátt virtist her-
taka borgarinnar alveg yfirvofandi.
Vinir Söru grátbáðu hana um að
yfirgefa borgina, en hún þverneitaði.
Það var ekki fyrr en nafn hennar
fannst á lista yfir fólk, sem Þýzka-
landskeisari vildi, að tekið yrði til
fanga og flutt sem gísl til Þýzka-
lands, að embættismanni úr franska
hermáiaráðuneytinu tókst að sann-
færa hana um, að það væri skylda
hennar gagnvart föðurlandinu að
flytjast til öruggari staðar í Frakk-
landi.
Sarah eyddi næstu 5 mánuðum í
einbýlishúsi á hæð fyrir ofan hinn
kyrra flóa í suðvesturhluta Frakk-
lands. Það var umlukið grenitrjám.
En það var engin kyrrð í sál Söru.
Þessir mánuðir voru henni sem vitis-
kvöl. Þegar hún kom aftur heim til
Frakklands úr einni af leikferðum
sínum til Ameríku, datt hún illilega
á hægra hnéð, og síðan hafði hún
haft miklar kvalir í hnénu. Undan-
farið hafði verkurinn orðið svo sár,
að hún varð að hafa allan fótlegginn
hreyfingarlausan í gipsumbúðum.
Þegar verkurinn jókst enn, var sent
eftir frægum skurðlækni frá París.
Hann tók gipsumbúðirnar af, og
fyrst um sinn létti henni heldur. En
brátt versnaði verkurinn enn og
Sarah fór fram á það, að fóturinn
yrði tekinn af henni.
Snemma morguns, þ. 22. febrúar
árið 1915, var Sarah borin á sjúkra-
börum inn í sjúkrahús í Bordeaux,
þetta var ömurlegan vetrarmorgun.
Þegar hún fór fram hjá biðstofunni,
veifaði hún glaðlega til Maurice
sonar síns og hóp náinna vina. „Ver-
ið hugrökk, börnin mín!“ kallaði
hún. Og síðan tók hún að raula
fyrstu tónana af Marseillaisinum og
þóttist vera hugrakkur hermaður, er
henni var ekið á hjólavagni inn í
skurðstofuna.
Fréttir um þessa miklu ógæfu
Söru þutu eins og eldur í sinu um
gervallan heim. Og samúðaróskir
streymdu í stríðum straumi til rit-
símastöðvarinnar í Bordeux. Eitt
hryllilega óhugnanlegt skeyti kom
frá furðusýningarflokki P. T. Barn-
ums, sem bauð 10.000 dali fyrir að
fá hinn aflimaða fót til sýningar.
Sarah var komin á áttræðisaldur,
þegar fóturinn var tekinn af henni.
Batinn tók langan tíma, og það var
tvísýnt um hann. Um tíma hékk líf
hennar á bláþræði. En smám sam-
an jukust kraftar hennar, og svo
kom að því, að hún gat farið að
máta staurfót. Fóturinn hafði verið
tekinn af' um mitt lærið, og það
varð að festa tréfótinn við hana með
eins konar geysimiklu lífstykki. Af
kvenlegri hégómagirni gerði hún
uppreisn gegn því að þurfa að klæð-
ast lífstykki, og því reyndi hún að