Úrval - 01.09.1969, Qupperneq 19

FLÓTTINN TIL GUANTANAMOSTÖÐVARINNAR
17
Pedro færði honum góðar fréttir.
„Flóttinn hefur verið ákveðinn 6.
janúar. Það er allt tilbúið.“ Þá yrði
haldin hátíðleg „Hátíð vitringanna
þriggja,“ en þann dag skiptast Mið-
og Suður-Ameríkumenn á jólagjöf-
um. „Þá gefum við sjálfum okkur
og Fidel sannkallaða gjöf,“ hugsaði
Delgado með sjálfum sér.
„LENGSTI DAGURINN“
Hann athugaði vinnuáætlun sína
vandlega og komst að því, að þá
viku átti hann að aka frá Havana
vestur til Pinar del Riohéraðs og
síðan þvert yfir Kúbu suður til
Shamgúey, sem er tæpar 250 milur
frá Guantánamo. Þetta var prýðileg
tylliástæða. Svo hafði hann sam-
band við vini og ættingja, sem höfðu
verið með í fyrri ferðinni. Enginn
dró sig í hlé, heldur grátbáðu ýmsir
aðrir, sem frétt höfðu um fyrirætl-
unina, um að fá að koma með. Þeg-
ar hópurinn frá Havana lagði svo
af stað í lest 3. janúar til Santiago,
var hann því stærri en upphaflega
hafði verið gert ráð fyrir. í honum
voru nú 36 manns.
Delgado fór frá Havana sama
morguninn til æskulýðsbúða í Pinar
del Riohéraði. Þangað sótti hann 80
menn, sem flytja átti til sykurmyllu
í Camagúey.
Ferðin tók 22 stundir. Delgado
skilaði verkamönnunum af sér.
Hann var nú orðinn úttaugaður og
fékk sér því nokkurra stunda hvíld,
áður en hann lagði af stað til
Contramaestre. Hann kom heim
klukkan 3 að nóttu 5. janúar, lagði
bílnum þar sem lítið bar á og beið
heima allan daginn, sem hann segir,
að hafi verið „lengsti dagur lífs
síns“.
Klukkan 1 eftir miðnætti aðfara-
nótt 6. janúar gekk Delgado í síð-
asta sinn út um dyrnar á íbúð sinni
ásamt fjölskyldunni. Þau skildu eft-
ir allt það, sem var þeim svo und-
ur kært. A tæpum tveim tímum
tókst þeim að komast til Santiago,
þar sem hópurinn frá Havana beið
þeirra. Þau voru öll dulbúin sem
sjálfboðaliðar við uppskerustörf á
leið til vinnu á sykurreyrsekrunum.
Eufemio gaf ekki til kynna á neinn
hátt, að hann þekkti þau, er hann
byrjaði að reka þau upp í bílinn.
„Flýtið ykkur!“ hrópaði hann.
„Sykurreyrinn bíður eftir því að
verða skorinn.“
Að nokkrum mínútum liðnum
var bíllinn lagður af stað í áttina
til Guantánamo, en þar ætlaði Del-
gado að taka Alonso og 20 aðra far-
þega upp í. En hann várð ekki síður
undrandi þar. Þegar hann kom til
hins fyrirfram ákveðna staðar, upp-
götvaði hann sér til mikillar skelf-
ingar, að þar beið / næstum 100
manns í stað þeirra 20, sem hann
hafði búizt við. Það voru miðaldra
konur, unghngspiltar, ungbörn í
fangi mæðra sinna. „Þið eruð allt
of mörg. Þessi fjöldi gerir flótta-
tilraunina of erfiða,“ sagði Delgado
möglunarrómi við Pedro.
„Hvað getum við gert?“ spurði
Pedro. „Ekki getum við neitað að
taka þau með.“
Delgado samþykkti, að hann hefði
rétt fyrir sér. Svo spurði hann eftir
Alonso. „Hann hefur dregið sig í
hlé og er hættur við þetta,“ svaraði
Pedro. „Honum tókst ekki að ná í