Úrval - 01.09.1969, Blaðsíða 45

VIÐHORFIN TIL GEISHUNNAR í JAPAN ....
43
á klassiska músik í fullkomnustu
tækjum, og annars staðar er áherzl-
an lögð á þjóðlög einhvers viss lands
í heiminum. Einn staðurinn er
stæling af bankahvelfingu, annar
af kafbát með fiskum syndandi fyr-
ir utan kýraugun, og sá þriðji eft-
irlíking af farþegarými Boeing 707
flugvélar með einkennisklæddum
flugfreyjum. Ennfremur má finna
í borginni klúbb, sem leggur
áherzlu á snotran vöxt þjónustu-
meyjanna, en þær eru allar innan
við fimm fet á hæð og ekki skal
gleyma hinum lokuðu einkaklúbb-
um í Ginza. „Einungis boðnir“ fá
inngöngu inn fyrir veggi þeirra
dauflýstu salarkynna. Margur for-
stjórinn hefur eytt morð fjár áður
en augu hans voru farin að venj-
ast birtunni.
Bak við allan íburð og glæsileika
skemmtistaðanna er köld viðskipta-
hyggja. Vegna hinna kynlegu
skattalaga í Japan getur hvaða
fyrirtæki í landinu sem er fengið
vissan frádrátt vegna risnu eða
skemmtanahalds. Hið stóra fyrir-
tæki Mitsubishi getur til að mynda
fengið dregið undan skatti sem
svarar 555 þúsund bandaríkjadöl-
um árlega vegna þess arna. Japanir
hafa mikla trú á, að einhver helzta
leiðin til greiðra og hagkvæmra
viðskipta sé, að allir aðilar séu í
góðu skapi. En það kostar eft pen-
inga að koma fólki í gott skap!
Hver er ástæðan til þess, að jap-
anskir karlmenn hafa þessa miklu
þörf fyrir félagsskap kvenna, ekki
þó í kynferðislegu tilliti fyrst og
fremst? Svarið er flókið. í fyrsta
lagi er þess að geta, að japanskur
eiginmaður heldur einkalífi sínu og
viðskiptalífi stranglega aðgreindu.
Hún býður aldrei öðrum viðskipta-
fulltrúa heim til sín. í öðru lagi eru
flestir japanskir karlmenn ófram-
færnir og hlédrægir. Þess vegna
orka þjónustumeyjarnar eins og
„frelsandi englar“, losa um böndin
og greiða fyrir umræðum.
Sagt hefur verið, að ein af
hverjum tíu japanskra stúlkna á
aldrinum átján til hálfþrítugs vinni
sem þjónustumeyja, ýmist fullan
vinnutíma eða ekki. Flestar þeirra
eru af fátæku foreldri og stunda
starfið peninganna vegna. í hópn-
um eru líka stúlkur, sem hlaupizt
hafa að heiman frá ógæfusömum
heimilum; námsmeyjar, sem þurfa
að vinna fyrir sér, ellegar stúlkur,
sem vilja safna fé til einhverra
hluta í framtíðinni. Sumar hafa
auðvitað áhuga á starfinu sjálfu,
sem hlýtur að vera tilbreytingar-
ríkt.
En lífsbraut þjónustumeyjanna er
langt frá því að vera örugg. í Ginza
eru margir klúbbarnir ekki opnir
nema annanhvern dag. Milli stúlkn-
anna er hörð samkeppni um störf-
in, og engin fær starf fyrr en eftir
þriggja vikna námskeið, þar sem
þær hæfustu eru valdar úr.
„Allir menn eru jafnir“. — En það, sem máli skiptir, er, hverju þeir
eru jafnir.