Úrval - 01.09.1969, Síða 106

104
ÚRVAL
bæði vel fær og djarfur í meira
lagi. Stöku sinnum renndi vélin
sér svo lágt yfir vatnsborðið, að
líkast var því, að henni væri ætlað
að lenda fast við bát, sem þar var.
Ýms af skipum strandgæzlunnar
sáust í nágrenninu, og úti við sjón-
hring bar herskip við himin. Fljót-
lega fengu dagblöðin í Boston veð-
ur af, að þarna væri að gerast eitt-
hvað fréttnæmt, sem staðið gæti í
sambandi við Lindbergs-málið. Og
eftir það voru fréttaritararnir ekki
lengi að bregða sér á vettvang.
Skömmu eftir hádegi lenti flug-
vélin við Cuttyhunk-eyju, og jafn-
skjótt safnaðist saman mannfjöldi
á hafnarbakkanu.m. Fljótlega sté
Charles Lindberg út úr flugvélinni
og á eftir honum þeir Breckinridge
og Condon. Tíðindamennirnir flýttu
sér að varpa spurningum að Lind-
berg, en hann einungis hristi höf-
uðið til svars um, að ekkert nýtt
væri að frétta.
Eftir að hafa neytt máltíðar hófu
þeir félagar sig á loft á ný og all-
an síðari hluta dagsins flaug vélin
fram og aftur yfir vatnsflötinn en
án árangurs. Loks var tekin stefna
suður á bóginn í áttina að flughöfn
New York.
Um kvöldið ók Lindberg aleinn
heim. Aður en hann kom að hús-
inu sá hann, að allt hafði verið und-
irbúið til að taka á móti drengn-
um. Frá því hann hvarf hafði ekki
verið látið lifa ljós í barnaherberg-
inu, en nú var glugginn skellibjart-
ur.
Anna flýtti sér til dyra til að
taka á móti manni sínum, og Lind-
berg flýtti sér að sannfæra hana
um, að ekki væri ástæða til að
missa kjarkinn. Enda þótt hann
hefði leitað vel að ,,Nelly“, var ekki
loku fyrir það skotið, að honum
hefði yfirsézt báturinn ellegar
strandgæzlan hefði hrætt ráns-
mennina, svo þe:r hefðu falið bát-
inn.
Snemma næsta morguns hóf
Lindberg sig til flugs í hraðfleygari
vél frá Teterboru-flughöfninni.
Um hálfsjöleytið um kvöldið kom
hann aftur — aleinn.
Þennan sama dag afhenti Condon
dagblöðunum nýja auglýsingu og
bað um, að hún yrði birt daglega
fyrst um sinn:
Hvað er að? Hafið þið gabbað
mig? Vinsamlega gefið mér
greinilegri fyrirmæli. Jafsie.
Hinn 6. apríl hafði enn ekkert
heyrzt frá John, og Lindberg tók
þá ákvörðun að leita aðstoðar þjóð-
bankans. Forsvarsmenn hans töldu
sig þegar í stað reiðubúna til að
senda bandarískum og kanadískum
bönkum raðnúmer allra þeirra
seðla, sem afhentir höfðu verið
bar nsr æningj unum.
Öll þessi framkvæmd fór fram
með hinni mestu leynd, en samt
komust blöðin í málið. Hinn 9. apríl
sá Lindberg sér ekki fært annað
en að gefa yfirlýsingu um, að lausn-
arféð væri greitt, en barnið ekki
enn fundið. „Upphaflega var ekki
ætlazt til að númerin á seðlunum
yrðu notuð“, var ennfremur sagt,
„en þar sem ræningjarnir hafa ekki
staðið við sinn hluta af samkomu-
laginu, verður að grípa til hvers-