Úrval - 01.09.1969, Síða 121

BARNI LINDBERGS RÆNT
119
aði hann þeim félögum til timbur-
geymslu og sagaði endann af fjöl,
sem skagaði fram. Koehler fór með
stubbinn út í ljósið og grandskoð-
aði hann. Fljótlega kom hann auga
á litla markið, sem gallaði hefil-
hnífurinn hafði gert. Missmíði þessi
voru nákvæmlega eins og bau, sem
fundust á stigakjálkunum. Eitt var
nú víst: trjáviðurinn, sem notaður
hafði verið í stigakjálkana, hlaut
að vera kominn frá þessari timb-
urverzlun í Bronx í New York-borg.
Koehler rétti Bornmann lög-
reglumanni viðarstubbinn eins og
um dýrgrip væri að ræða og spurði
forstöðumanninn, hvort hann mætti
glugga í sölubókina. En forstöðu-
maðurinn svaraði, að engin sölu-
bók væri til, bví fyrirtækið seldi
aðeins gegn staðgreiðslu. Koehler
greip bá í síðasta hálmstráið og
spurði forstöðumanninn, hvort
hann myndi ekki hver hefði keypt
af þessu tré.
„Nei,“ svaraði, hinn. „Það eru
næstum tvö ár liðin frá bví betta
tré var selt.“
Nú var Koehler í fyrsta sinn að
bví kominn að missa móðinn. En
þeir félagar óku heim á leið, fór
það ekki fram hjá Bornmann, og
hann reyndi að telja kjark í Koe-
hler; hann benti á, að þrátt fyrir
allt hefði sitthvað hafzt upp úr
krafsinu; meðal annars sú vitneskja
að maðurinn, sem stigann smíðaði,
ætti heima í Bronx-hverfinu eða
væri að minnsta kosti vel kunnug-
ur þar, í öðru lagi hefði hann ver-
ið viðskiptavinur hjá „National
Lumber and Millwork Company“,
og kannske væri hann það enn.
Lögreglan gæti framvegis haft eft-
irlit með hverjir verzluðu bar. Var
betta ekki nokkuð?
Koehler brosti og kinkaði kolli
og kvaðst heldur ekki vera hættur
allri leit; það hefðu líka verið nokk-
ur mörk á stigakjálkunum, sem
sem smíðaðir væru úr annarri furu-
tegund. Þetta gæti verið grundvöll-
ur áframhaldandi leitar, og ef til
vill ættu bessi einkenni eftir að
leiða bá aftur t:l Bronx, — til timb-
ursölu, sem hefði bókhald yfir við-
skiptamenn sína.
LÍFIÐ HELDUR ÁFRAM
Lindberg leitaðist sem fyrst við
að taka upp venjulega lífshætti.
Hann stundaði vel starf sitt hjá
flugfélögunum, og starfsmenn hans
tjáðu hinum ásæknu blaðamönnum,
að hann lifði lífinu eins og hann
hefði gert fyrir barnsmissinn. En
bað var eins og hann hefði elzt um
mörg ár og látið á sjá í ýmsu.
Eftir að Anna kona hans hafði
í ágúst 1932 fætt honum annan son,
sem hlaut nafnið Jón, sagði Lind-
berg við tíðindamcnn blaðanna:
„Við hjónin höfum sett okkur
niður í New Jersey, og bar viljum
við helzt búa áfram. En við vilj-
um forðast, að seinni sonur okkar
verði fyrir umtali almennings, en
einmitt það teljum við ástæðuna til
þess að við misstum fyrri soninn.“
Þetta sjónarmið Lindbergs átti
sér nægar ástæður. Upp á síðkast-
ið höfðu barnsrán færzt mjög í auk-
ana, þrátt fyrir ,,Lindbergs-lögin“
svonefndu, sem gengu í gildi 22.
júní 1932 og voru mjög ströng gagn-
vart afbrotum af þessu tagi. Lind-