Úrval - 01.09.1969, Qupperneq 127

BARNI LINDBERGS RÆNT
125
svaraði Hauptmann undir eins.
Hauptmann var nú leiddur inn í
iögreglubíl, og bílarnir óku aftur til
ljósbrúna hússins.
HÚSRANNSÓKN
HJÁ HAUPTMANN
Anna Hauptmann góndi orðlaus
af undrun á lögreglumennina, sem
svo óvænt höfðu ruðzt inn í íbúð-
ina og voru byrjaðir að flytja til
húsgögn og kíkja í skúffur og skápa.
Er hún kom auga á mann sinn, hljóp
hún til hans.
„Richard!“ kallaði hún upp.
„Hvað er að gerast? Hefurðu gert
eitthvað af þér?“
„Nei, Anna,“ svaraði hann.
„Segðu mér það! Segðu mér, ef
þú hefur aðhafzt eitthvað rangt!“
þrábað hún.
„Komið þessari konu út,“ skipaði
hvöss rödd.
Leitin að sönnunargögnum hafði
byrjað jafnskjótt og lögreglumenn-
irnir komu inn í húsið. Fyrst var
Hauptmann beðinn að koma með
járnkassann, sem hann hafði áður
nefnt. í ljós kom, að í honum voru
aðeins sex tuttugu-dala gullpen-
ingar. Þeir voru ekki að leita að
þessu, sagði Sisk, heldur gulltryggð-
um seðlum. Hauptmann hristi höf-
uðið. Gull var gull, svaraði hann,
og hann hefði ekki átt við annað en
þessa skildinga.
Spurningarnar komu nú ákveðnar
og örar. Hvar avr afgangurinn af
gullseðlunum? Hvar hafði hann
fengið þá? Var sannleikurinn ekki
sá, að hann hafði neytt Charles
Lindberg til að afhenda þá?
Til þessa hafði enginn nefnt Lind-
berg á nafn. En ekki var að sjá, að
Hauptmann yrði neitt hverft við
að heyra hann nefndan og kvaðst
ekki vita neitt um lausnarfé hans.
„Til hvers notið þér þetta?“ spurði
einn rannsóknarlögreglumaðurinn
og rétti myndarlegan, þýzkan kíki
að Hauptmann. En lögreglan hafði
einmitt myndað sér þá skoðun, að
barnsræninginn hlyti að hafa njósn-
að um hús Lindbergs úr nærliggj-
andi skógi með aðstoð góðs kíkis.
Hauptmann leit snöggt á kíkinn
og svaraði: „Ég hef gaman af að
vera úti í náttúrunni.“
Að frátöldum þessum kíki fannst
fátt í íbúðinni, sem skoðazt gat tor-
tryggilegt. Þarna voru nokkur
landa- eða vegakort, sem bílaþjón-
ustustöðvar úthluta ókeypis. Meðal
þeirra var einnig kort yfir New
Jersey-fylki, þar sem Lindberg hafði
átt heima, þegar barninu var rænt,
og annað kort yfir Massachusetts-
fylki, en úti fyrir ströndum þess
fylkis átti barnið að vera samkvæmt
einu bréfinu. En auðvitað gat þetta
verið tilviljun.
En meðan unnið var áfram að
húsrannsókninni tók Sisk eftir því,
að Hauptmann var farinn að haga
sér dálítið kynlegt. Hann sat í stóli
eins og honum kæmi þetta allt
saman ekkert við, en stöku sinnum,
þegar hann hélt að enginn tæki eft-
ir sér, teygði hann úr sér í stólnum
og horfði út um gluggann.
Allt í einu spurði Sisk snegglu-
lega: „Eftir hverju eruð þér að gá
út um gluggann?"
Hauptmann horfði á hann róleg-
um, djúptliggjandi augunum og
svaraði: „Engu!“