Úrval - 01.09.1969, Blaðsíða 129

BARNI LINDBERGS RÆNT
127
e'nmitt þar. Ilann mundi þetta vel
af því Anna vann lengi frameftir á
þriðjudagskvöldum, og hann var
vanur að eta með henni kvöldmat í
matsal fyrirtækisins. Þetta þriðju-
dagskvöld hafði verið einkar venju-
legt. Eftir að hafa matazt í ró og
næði fóru þau heim um níuleytið
og gengu síðan fljótlega til náða.
Væri þessi fjarverusönnun pott-
þétt, hugsaði Finn yfirlögregluþjónn
þá gat Hauptmann einfaldlega ekki
verið sökudólgurinn. Barninu hafði
einmitt verið rænt milli klukkan
átta og tíu þetta kvöld. En seinna
skyldi þetta verða athugað nánar.
Finn spurði nú Hauptmann, hvort
ekki væri rétt, að hann hefði laug-
ardagskvöldið 2. apríl 1932 hitt full-
trúa Lindbergs, doktor John F.
Condon, í Raymonds-kirkjugarðin-
um og veitt móttöku 50 þúsund döl-
um. Var Hauptmann ekki maðurinn
sem kallaði sig „John“
Hauptmann svaraði neitandi; ekk-
ert af þessu væri rétt. Hann kvaðst
muna vel eftir þessu laugardags-
kvöldi, því það var síðasti dagur-
inn, sem hann vann á Majestic;
hann hefði sjálfur sagt upp. Þar að
auki var þetta fyrsti laugardagur-
inn í maímánuðinum og Hans Klo-
eppenburg vinur hans komið í heim-
sókn. Hann hefði haft gítarinn
sinn með sér og þeir sungið gömul
þýzk lög allt kvöldið, en þetta gerðu
þeir ávalt fyrsta laugardagskvöldið
í mánuði hverjum.
Var ekki rétt, að hann hefði ver-
ið atvinnulaus síðan vorið 1932? En
samt hefði hann getað sent konu
sína í Þýzkalandsferð og farið sjálf-
ur í veiðiferð til Maine og borgað
396 dali fyrir útvarpstæki. Hvernig
gat hann veitt sér þetta, vinnulaus
maðurinn?
Hauptmann svaraði því til, að
hann hefði grætt á kauphallarvið-
skiptum.
Nú var sótt að honum úr annarri
átt. Þeir sýndu honum ullar-nátt,-
sloppinn, sem drengurinn hafði ver-
ið í kvöldið sem honum var rænt
og John sent til Condons. Haupt-
mann hristi kollinn, kvaðst aldrei
hafa séð þessa flík fyrr.
Skyndilega benti einn rannsókn-
arinn á hann og rödd þrumaði:
„Smíðuðuð þér ekki stiga og reist-
uð hann upp við hús Lindbergs, og
genguð þér ekki upp stigann og
rænduð drengnum?“
Sterkur kippur fór um líkama
Hauptmanns. Hann titraði allur og
greip þétt um stólbríkurnar. í fyrsta
sinn hafði hann ekki vald yfir rödd
sinni, er hann svaraði hvellum rómi:
„Nei!“
„Þér skilduð stigann og meitilinn
eftir, myrtuð barnið og dróguð nátt-
sloppinn af líkinu?“
„Nei, það gerði ég ekki!“
Það varð aftur rólegt í herberg-
inu. Hauptmann hné saman í stól
sínum og spurði, hvort hann gæti
ekki fengið mjólkursopa. Það var
komið með mjólk í glasi, sem hann
drakk — og var síðan reiðubúinn til
að halda áfram að svara fleir spurn-
ingum.