Úrval - 01.08.1970, Blaðsíða 52

50
ÚRVAL
fengu vinnu í stálverksmiðjunum..
Og okkur tókst að hafa í okkur.
Heilsa mín fór smábatnandi, og
brátt var jafnvel ég farinn að fá
vinnu öðru hverju, þótt ég ynni
stundum fyrir ósköp lítið kaup,
meðan ég gekk enn. í barnaskóla.
EFTIR FJÖGUR ÁR FRÁ NÆSTA
FÖSTUDEGI AÐ TELJA
En það hefði samt ekki orðið um
neinn hlaupara að ræða, ef Charles
Riley leikfimikennari hefði ekki
komið til skjalanna. Hann var fyrsti
hvíti maðurinn, sem ég þekkti í raun
og veru. Þegar hann bað mig að
byrja að æfa þegar ég var í fimmta
bekk, svo að ég kæmist í frjáls-
íþróttaliðið, þá var það ekki vegna
þess að hann áliti mig vera neitt
efni í tilvonandi frjálsíþróttameist- ,
ara, heldur tilvonandi lík, og það
mjög fljótlega. Fætur mínir voru
svo horaðir, að ég var eins og ég
þjáðist af vannæringu. Sama mátti
reyndar segja um allan líkama minn.
„Ég get það ekki,“ sagði ég við
hann. „Ég vinn eftir skólatíma.“
„Jæja, Jesse (raunverulegt nafn
mitt var James Cleveland, en fólk
hafði almennt breytt gælunafni
mínu J.C. í Jesse), hvað segirðu þá
um að æfa fyrir skólatíma?“
Því beið þessi feimni, lágvaxni
kennari með hornspangargleraugun
mín á gangstéttinni fyrir utan skól-
ann á hverjum morgni, 45 mínútum
áður en hringt var inn. Og það var
engi'n ástæða til slíks. Hann kenndi
mér bara um slíkt með fordæmi
sínu. Og með þessu fordæmi sínu
kenndi hann mér dálítið, sem ég
mun aldrei gleyma, jafnvel þótt
svörtu bardagamennirnir raði sér
upp alla leið héðan og til Kína og
hrópi, að þetta sé ekki satt. „Hin
svarta hugsun“, ofstækiskenning
margra ofstækismanna, sem hamp-
ar nú öilu svörtu, en níðir niður
allt hvítt, er í rauninni mjög svipuð
„hinni hvítu hugsun“ Johns Cann-
ons.
Að nokkrum mánuðum liðnum
litu fætur mínir enn út eins og strá-
fætur. Ég vildi því hætta hlaupun-
um. „Ég kemst aldrei í liðið í ár,
herra Riley,“ sagði ég vonleysislega.
„Hver segir, að við séum að reyna
að koma þér í það í ár?“ svaraði
Riley. „Þú ert að þjálfa þig undir
þátttöku eftir fjögur ár frá næsta
föstudegi að telja, Jesse.“
Nú fór mér að þykja gaman að
hlaupa, þegar ég vissi, að ég yrði
ekki knúinn til þess að taka allt of
skjótum framförum. Ég slakaði á á
hlaupabrautinni. Þegar ég fór úr
barnaskólanum í gagnfræðaskólann,
var ég farinn að nálgast gagnfræða-
skólamet landsins í 100 yarda hlaupi.
Og dag einn árið 1933, en þá var ég
enn í gagnfræðaskóla, jafnaði ég
heimsmetið, þegar ég hljóp þessa
vegalengd á 9.4 sekúndum.
Skyndilega var sem öll veröldin
væri farin að berja að dyrum hjá
mér. Blaðamenn vildu fá viðtöl. Það
fóru að berast til mín bréf frá ýms-
um háskólum, sem buðu mér gull
og græna skóga. Þeir sendu til mín
erindreka og gerðu mér alls konar
tilboð, buðu mér ókeypis kennslu,
nýjan bíl og 6 herbergja íbúð. Mér
var meinilla við að neita. þessum
tilboðum, en ég gerði það samt. Mig
langaði til þess að mega halda áfram