Úrval - 01.08.1970, Blaðsíða 76

74
ÚRVAL
aðrii- enn hærri, sem Corelli þeytti
frá sér með jafnvel enn meiri fítons-
krafti. Hann hnipraði sig saman í
keng og engdist líkt og af kvölum,
er hann hélt áfram að syngja. Hiarta
hans hamaðist svo æðislega, að hann
byrjaði að svima. Og hann greip í
harmoníið sér til stuðnings. Hann
lauk söng sínum á hinum erfiðu pi-
anissimotónum, sem áttu að gefa til
kynna, að rödd hans væri að deyja
út. í fiarska. Svo hneig hann ofan á
hlióðfærið. Það kvað tafarlaust við
öskur frá áheyrendum. En samt
gafst þeim ekki tækifæri til þess að
verða vitni að því stórkostlegasta,
sem fyrir augu bar á þessari sýn-
ingu. Þeir sáu ekki Corelli þessa
stundina, þar sem hann lá fram á
harmoníið, vaggaði höfðinu fram og
aftur og greip andann á lofti eins
og marabonhlaupari, sem er að falla
í yfirlið.
Þetta var ekki eintómur leikara-
skapur. Corelli hafði reynt of mikið
á sig, og hann vissi það. Hann reis
hægt udd frá hlíóðfærinu og skiögr-
aði út. Hann tautaði: „Sostenuto.
Sosten-u-u-u-to“. er hann gekk
þunelega niður stigann. Og um leið
urraði hann. Og þetta urr hans
hliómaði sem sjálfsásökun. Nokkrir
aðrir söngvarar, sem biðu þess að fá
rnerki um að fara inn á leiksviðið,
heilsuðu honum með geysilegri
hrifningu, er hann nálgaðist þá.
..Bravo, Franco!“ sögðu þeir
..Magnifico! (stórfenglegtV' „Þér
gekk vel!“ Hann stundi við og gekk
þunglamalega til búningsherbergis
sins. Hann hagaði sér eins og á hann
hefði dunið hríð skemmdra tómata
en ekki æðisgengið lófaklapp. Hann
skellti hurðinni á eftir sér. Síðar
minntist hann þess, að honum leið
„ömurlega“ þá stundina. Hann þurfti
að bíða 20 mínútur eftir því að
koma næst inn á leiksviðið.
NÁTTÚRUAFL
Cavalleria Rusticana er stutt, en
ólgandi ópera um laglegan og mik-
illátan, ungan Sikileying, Turiddu
að nafni, sem á vingott við nokkrar
af fegurðardísum staðarins og bíð-
ur síðan bana í hnífabardaga við
eiginmann einnar þeirrar.
Corelli geðjaðist að Turiddu. Þeir
eiga ýmislegt sameiginlegt. Corelli
ólst líka upp í ítölskum smábæ.
Hann var sonur skipaverkfræðings.
Hann hafði engan sérstakan áhuga
á tónlist í fyrstu. Hann var á fyrsta
ári í verkfræði við Bolognaháskóla,
þegar einn vinur hans lét skrá nafn
hans í söngkeppni „upp á grín“. En
hið furðulega gerðist! Hann sigraði!
Og þá hætti hann í háskólanum og
fór að læra að syngja. Og enn furðu-
legi-a var það, að söngkennslan hafði
þau áhrif á hann, að hann missti
röddina.
Eftir það kenndi Corelli sér sjálf-
ur. Hann hlustaði tímunum saman
á plötur Caruso og annarra mikilla
tenórsöngvara. Sumir tónlistargagn-
rýnendur kunna kannske að halda
því fram, að Corelli sé ekki full-
kominn „tónlistarmaður“ í söng sín-
um. En slíkt hefur ekki mesta þýð-
ingu, hvað flesta óperusöngvara
snertir, því að ópera er fyrst og
fremst lífsreynsla, sem aðeins er
hægt að öðlast. með því að „hlusta".
Það er leikræn lífsreynsla. Að fara
í óperuna er svipað og að fara út