Úrval - 01.08.1970, Blaðsíða 46

44
ÚRVAL
höfuðið upp og niður með miklum
hraða, þannig að það virtist titra.
Samtímis því lokaði hún gogginum
og opnaði hann aftur ótt og títt,
líklega um 6 sinnum á sekúndu.
Hann virtist líka titra, alveg eins
og hún væri búin að setja lítinn
utanborðsmótor í gang. Krafturinn,
sem myndaðist, gerði það að verk-
um, að buna af vökvanum spýttist
stöðugt út um hliðarnar á goggin-
um, sem var mjög fíntenntur. Þá
komst ég að því, að andartegund
þessi dregur nafn sitt af þessum
sérkennilegu borðsiðum. (Andar-
tegund þessi nefnist „scoter" á
ensku og „shooter" á skozku, þ. e.
to shoot: að spýta, að sprauta. Þýð.).
Þetta er stórsnjöll aðferð til þess
að „sía“ sjóinn úr munnfyllinni,
sem hún gleypir, þegar hún stingur
sér, þannig að fæðan ein verði eft-
ir, sem hún flýtir sér svo að gleypa.
Upp frá þessu hafði hún alltaf
þennan háttinn á, þegar hún borð-
aði. Og nú tók hún ekki lengur í
mál að éta úr skálinni. Hún át nú
aðeins úr vatnsbakkanum, en hún
hafði áður ekki viljað snerta við
nokkrum matarbita, sem í hann var
látinn. Terry fór að hlæja: „Hún
lifir þetta af,“ sagði hún.
ÁHRIFIN AF HARMLEIKNUM
Lifir þetta af? Jú, en hvar? Hún
svaraði þessari spurningu minni
dag einn, þegar ég var að hreinsa
„hreiðrið" hennar. Hún hreiðraði
alltaf um sig á dagblaðahrúgunni.
Það var heimilið hennar. Hún beið
oftást rétt þar hjá, meðan ég skipti
um blöð og hálm. Hún beið bara
tækifæris til þess að skella sér aft-
ur í „hreiðrið" sitt og gera vængja-
æfingarnar sínar. Þennan dag
hafði ég sett vatnsbakkann nokkr-
um metrum frá „hreiðrinu". Eg
varð heldur en ekki hissa, þegar ég
sá hana ganga að honum og fá sér
sopa. Og svo vagaði hún aftur að
hreiðrinu eins og sjómaður, sem
stígur öldustokkinn, þegar hann
kemur í land. Hún kom sér vel
fyrir og byrjaði að snyrta sig, eins
og ekkert óvenjulegt hefði gerzt!
Svo fyllti ég bakkann af vatni og
fæðu. Ég var í þann veginn að setja
hann á gólfið nálægt henni og rétti
þvi út höndina meðfram vinstlri
hlið hennar. Hún greip þá sam-
stundis í hana með gogginum. Eg
trúði ekki, að þetta væri mögulegt.
Ég hreyfði höndina nú rétt fyrir
framan vinstra auga hennar. Og
það stóð ekki á henni. Hún beit
samstundis í hana. Hún gat séðl
Að vísu var sú sjón ekki sterk.
Mér fannst ég hafa fengið stór-
gjöf.
Þegar hún var stödd í stíunni
sinni úti í garði síðar um daginn,
starði hún sem snöggvast upp í
sólina, og á næsta augnabliki hóf
hún sig til flug!s. En hún festi
vængina í greinum perutrés, er var
þar nálægt, og datt kylliflöt nið-
ur í runna. Þar sat hún alveg
hreyfingarlaus. Hún gat að vísu séð,
en samt ekki nógu vel.
É'g var enn að velta vöngum yfir
því, hvernig hún hefði misst sjón-
ina. Ég fór því í bókasafnið til þess
að reyna að finna lausnina. Ég vissi,
að líkaminn missir næstum allt A-
bætiefni, ef maður gleypir olíu, en
þetta bætiefni er einmitt eitt af