Úrval - 01.08.1970, Blaðsíða 77

TENÓRSNILLINGUR VER TITIL SINN
75
í fellibyl. Maður ætti að búast við
því, að á mann yrði ráðist af ofsa-
fen.gnu og óstýrilátu náttúruafli. Og
þetta er einmitt kjarni þeirrar lífs-
reynslu að hlusta á Franco Corelli.
GLTTRANDI LÆKKAÐUR
A-TÓNN
Levine barði aftur að dyrum bún-
ingsherbergis Corelli. ,.Fran-co?
Tilbúinn, Fran-co?“ Corelli kom út.
Hann hélt á pappamáli og fékk sér
öðru hveriu sopa úr því. í því var
tedrykkurinn góði, blandaður hun-
angi að einum þriðia. Nokkrum
mínútum síðar geystist hann fram
á sviðið til þess að syngja í sínu
mikla söngatriði með mezzosópran-
söngkonunni Grace Bumbry og alt-
söngkonunni Neddu Casei. Honum
var þetta iafnauðvelt og að drekka
vatn. Tónlistin var óbrotin, mjög
Róðræn og gædd miklum krafti á
algerlega óþvingaðan hátt. Corelli
virtist ekkert hafa fyrir söng sínum
og náði stórkostlegum áhrifum. í
lok samsöngs þeirra ætlaði allt um
koll að keyra af hrifningu.
I lok óperunnar kemur svo hin
stórkostlega lokaaría, „Addio alla
madre“, en í henni kveður Turiddu
móður sína, rétt áður en hann fer
burt til þess að heyja sitt örlagaríka
einvígi. Corelli „læddist“ ekki var-
lega að aríunni. Hann geystist að
henni. Fyrsta hróp hans: „Mama!“
hbómaði sem hliómur kirkjuklukku.
En samt var tónninn æsandi, vegna
þess að í honum mátti greina kvíða-
blæ. S'ðan skýrir Huriddu mömmu
Luciu frá því, að hann búist ekki við
því að snúa aftur, og biður hana um
að verða stúlkunni, er gengur með
barn hans, sem hin „bezta móðir“.
Corelli beitti röddinni af stórkost-
legustu list í þessu atriði. Hann lét
hana gráta og stynja, en inni á milli
streymdu fram glóandi, gylltir tón-
ar í A, lækkuðu A og lækkuðu H.
Þetta voru neyðaróp særðs dýrs, alls
ekki ljósvakakennd og upphafinn,
heldur þrungin lífsorku og angandi
af hvítlauk. Síðasti tónninn, vfir-
þyrmandi lækkað A, sveif um
óperuhúsið eins og stór fugl, er
sleppt hafði verið lausum fram af
leiksviðsbrúninni.
Nú urðu áheyrendur algerlega óð-
ir. Raddir, sem titruðu af tilfinningu,
hrópuðu í sífellu: „Bra-a-a-vo!“ Og
þá mátti heyra hróp, óp og blístur.
Corelli virtist líka næstum óður, er
hann kom þrammandi af leiksvið-
inu. Aðstoðarleiksviðsstjóri ýtti
honum aftur fram á sviðið til þess
að taka við fagnaðarlátum áheyr-
enda. Hann varð að fara sex sinnum
fram á leiksviðið. Hverju sinni jókst
lófaklappið stöðugt og endaði með
hrópum. Smám saman tók breitt,
geislandi bros að breiðast út um
andlit Corelli. Og hann var orðinn
ofsaglaður, þegar honum var loks
sleppt af leiksviðinu.
Áreynslan síðasta klukkutímann
og tuttugu mínútur í viðbót hafði
gert það að verkum, að hann hafði
létzt um næstum þrjú pund. Hann
var nú örmagna bæði líkamlega og
tilfinningalega. Hann mundi þurfa
10—12 t.íma svefn í nokkrar nætur
til þess að jafna sig. En þegar hann
þrammaði nú aftur til búningsher-
bergis síns, var hann aftur farinn
að spyria sjálfan sig: ..Heldurðu, að
þú getir sungið aftur?“