Úrval - 01.08.1970, Blaðsíða 56

54
URVAL
sem enginn háskóli getur nokkurn
tíma læknað. Ég hafði glevmt
því, hvað það hafði kostað mig að
verða „fráasta mannvera heimsins".
Það hafði kostað mig fjölda ára og
ótrúlegan svita og kvöl. Ég hafði
verið farinn að trúa á auðveldu leið-
ina. En þessi fimm hörmungaár
kenndu mér eitt: það er ekki um
neina auðvelda leið að rœða, hvorki
fyrir nokkurn mann né kynstofn
hans, hver svo sem hann er. per-
skáu bardagamennirnir og þeir rót-
tækustu, sem vilja fá allt í hvelli
upp í hendurnar, snyrtilega fram-
leitt á diski, hafa ekki fundið rétta
svarið.
Ég gerði mér grein fyrir því, að
ég var orðinn fertiigur og hafði enn
ekki fundið neinn raunverulegan
tilgang með lífi mínu, þegar ég loks
var búinn að rétta úr kútnum fjár-
hagslega. Ég hugsaði mikið um
þetta. Mér hafði alltaf þótt vænt um
börn. Kannske gæfist mér tækifæri
til þess að vinna með þeim og fyrir
þau á sviði íþrótta. Árið 1955 var ég
skipaður íþróttasérfræðingur við
Æskulýðsráð Illinoisfylkis. Ég átti
að fást við afbrotaunglinga. Nú
komu sex ár, sem veittu mér mikla
iífsfyllingu. Ekkert annað starf
hafði veitt mér aðra eins fullnæg-
ingu. Svo fór ég að starfa á sviði
útvarps og sem blaðafulltrúi.
VIÐ NÁTJM NÚ ÞEGAR MARKINU
Þegar mér verður litið um öxl yfir
þennan 57 ára lífsferil minn, verð ég
að viðurkenna, að stundum hefur
leglð við, að ég ha'fi gripið til of-
beldisins og slegizt í lið með hinum
herskáu bardagamönnum, sem sjá
aðeins svart. Ég komst næst því
þann dag, er Martin Luther King,
yngri, féll fyrir byssukúlu. Ég hafði
þekkt Martin, löngu áður en hann
varð þjóðfræg persóna. Og mér
hafði þótt vænt um hann. Er ég sat
þarna sorgbitinn og hnípinn, var
sem lyktin af baðmullarekrunum í
Oakville, sem var mér löngu gleymd,
umkringdi mig á alla vegu og væri
í þann veginn að kæfa öll skilning-
arvit mín. Við negrarnir höfðum
eytt öldum í þrældómi í húsdýra-
mykju til þess að „rækta“ einn slík-
an mann. Og svo hafði lífsneisti
hans verið slökktur skyndilega, líkt
og hann væri ódýrt kerti. Ég þráði
það að hata. En samtímis hörfaði ég
undan þessari þrá, er ég varð var
við hana í hugskoti mínu, því að ég
sá, að þetta var sama kenndin og
sérhver herskár bardagamaður í
rcðum negra er núna haldinn: þráin
eftir hefnd.
Amerískir negrar hafa náð geysi-
lega langt, ef miðað er við bæi eins
og Oakville, sem við bjuggum í. Við
náum nú þegar marki því, sem við
setium. okkur. Það er ótrúlegt, en
satt, að flest svart fólk stendur
nokkurn veginn jafnfætis því hvíta,
þegar það hefur sókn sína. Margir
okkar eiga kannske ekki eins efnaða
foreldra. Og það. kann að vera. að
við verðum stundum að beriast
ákafar til þess að tryggja fram-
kvæmd jafnréttishugsjónarinnar. En
við getum tryggt þá framkvæmd.
Ég þekki hinar venjulegu mótbárur,
þ.e. að svartir menn og svartar kon-
ur hafi ekki mörg tækifæri. Þetta
er ósatt. Ef negrinn kemst ekki
áfram í Ameríku nú.tímans, er það