Úrval - 01.08.1970, Blaðsíða 75

TENÓRSNILLINGUR VER TITIL SINN
73
næstum því heilt pund af steik
„tartare", skreytta með 3—4 sítrón-
um, og heilmiklu af hvítlauk. (Cor-
elli segir glottandi, að áhrif hvít-
lauksins hafi fengið fleiri en eina
sópransöngkonu til þess að „fara úr
sambandi“, þegar hann söng beint
framan í opið geðið á henni).
Klukkan sex hóf Corelli svo söng-
æfingar sínar og söng brot úr hlut-
verkinu, sem hann átti að syngja þá
um kvöldið. Hann var nú að verða
hroðalega taugaóstyrkur og æstur.
Hann fann, að hjarta hans var að
byrja að hamast, er hann lagði af
stað til óperuhússins. Hann var far-
inn að líða vítiskvalir, þegar hann
þaut af stað að heiman með saman-
bitnar varir til þess að vernda háls-
inn fyrir ísköldu loftinu.
Þrem mínútum áður en tjaldið
skyldi dregið upp barði Stanley Le-
vine, leiksviðsstjóri Metropolitan-
óperuhússins, að dyrum á búnings-
herbergi Corellis. Corelli var þá að
biðjast fjmir heitt og innilega. Og
svo spurði frægasti óperusöngvari
heimsins sjálfan sig, haldin sínum
venjulegu vítiskvölum: „Heldurðu,
að þú getir sungið þessa óperu í
kvöld?“ Svar hans var á þessa leið:
„Þegar ég er einn, er það mjög auð-
velt. En núna? Frammi fyrir þess-
um áheyrendum. Nei, ég get það
ekki!'*
Levine barði aftur að dyrum.
Corelli kveikti á ferðasegulbands-
tæki sínu við hliðina á innanhúss-
kallkerfistækinu (hann tekur upp
allan söng sinn og hlustar á hann og
vegur hann og metur). Svo opnaði
hann hurðina og leit til Levine,
þungbúinn á svip. Levine gekk á
undan Corelli niður stiga einn, sem
lá að leyniskonsu undir leiksviðinu.
Það var eins og Levine væri fanga-
vörður með fanga í eftirdragi, fanga,
sem var augsýnilega þvert um geð
að fylgjast með honum. í skonsunni
hnipruðu nokkrir menn sig saman
utan um gyllta konserthörpu, har-
monium (sem líkist píanói og er
notað til þess að gefa söngvurum
hina réttu tónhæð) og lítinn sjón-
varpsskermi. Á skerminum mátti
sjá Leonard Beirnstein, þar sem
hann var að hneigja sig fyrir áheyr-
endum. Það hljómaði sem fjarlægur
fossniður, er áheyrendur, næstum
4000 talsins, klöppuðu fyrir Bern-
stein hinum megin við leiksviðs-
t j aldið.
„Engin rödd! Engin rödd!“ hvísl-
aði Corelli og benti á hálsinn. „Jæja
þá,“ svaraði Levine, sem hafði heyrt
slíkan „söng“ áður, „þá verðurðu
bara að syngja með hálfum radd-
styrk, Franco.“
Lófaklappið, sem hafði fylgt á
eftir forleiknum og tjaldlyfting-
unni, fjaraði nú út. Undir leiksvið-
inu gerði Ignaee Strasfogel vara-
hljómsveitarstjóri nú nokkrar
sveiflur með vinstri hendi og gaf
síðan hörpuleikaranum merki um
að byrja. Og þá kváðu við nokkrir
óumræðilega ómþýðir tónar, líkt og
gjálfur í bárum. Síðan benti Stras-
fogel til Corelli. Corelli hafði þegar
teygt annan fótinn fram og þanið
út bringuna. Nú galopnaði hann
munninn, og út um hann flæddi
stórfenglegt og unaðslegt harma-
kvein „O Lo-la ...“
Hann hafði byrjað í hættulega
háum tón. Og á eftir fylgdu brátt