Úrval - 01.08.1970, Blaðsíða 82

80
demant eða blár. Er aðallega frá
Thailandi. Vel fer á að slípa á þá
marga fleti, því að endurkast ljóss
er mikið í þeim.
Nú skulum við láta eins og við
eigum úrval af alls konar skart-
gripum og sjá hvað sérfræðingarn-
ir ségja um viðhald þeirra. Þeir
segja reyndar, að sumar konur, sem
ekki þoli að sjá fis á fatnaði sínum,
láti sápufitu og önnur óhreinindi
setjast á hringana sína og skilji svo
ekkert í því hvers vegna steinarnir
í þeim glansi ekki lengur. En ef
við skyldum nú enn ekki vera bún-
ar að eignast demantana, þá fáum
við það ráð, að þá skuli velja við
norðanbirtu, eins og málverk, og
yfir hvítum grunni. Menn skyldu
hyggja vel að tærleika steinanna,
hve mörg karöt þeir vega og hvern-
ig þeir eru slípaðir. Síðan á að
geyma munina í sérstöku skart-
gripaskríni, og helzt vefja hvert
stykki fyrir sig í flauel eða þvotta-
skinn.
Raf þarf að verja vel, það risp-
ast. Ef það er óhreint á að þvo það
gætilega í plastskál og þerra með
mjúku. — Skartgripi úr gerviefn-
um á að þvo úr volgu sápuvatni og
nota mjúkan tannbursta til að ná
úr krotuðum umgjörðum.
Demantar missa ljóma sinn, ef
þeir óhreinkast. Notið mjúkan
bursta og burstið úr vínanda, skol-
ið í heitu vatni.
Smaragffa á að hreinsa eins og
demanta, en munið að þeir eru
brothættir og farið varlega með þá.
Gullskart: Ef armböndin setja
dökkt far á handlegginn, þá þarf
ÚRVAL
að þvo þau úr heitu vatni með svo-
litlu af salmíaki út í.
Perlur má aldrei láta í vatn, en
nudda þær með þvottaskinni. Lát-
ið perlur aldrei nærri ilmvatni eða
hárlakki.
Silfur, sem fer að dökkna, er bezt
að fægja úr góðum silfurfægilög og
lakka síðan með litlausu nagla-
lakka, þynntu með amylacatate, er
fæst í lyfjabúðum.
Eðalsteinar búa yfir mikilli feg-
urð í sjálfum sér og það er gaman
að reyna að fræðast um þá, sem
önnur náttúrunnar fyrirbæri. í
Náttúrugripasafninu í Reykjavík er
dálítið steinasafn, sem fróðlegt er
að skoða og þar má sjá suma stein-
ana bæði óunna og slípaða. Sífellt
fjölgar þeim, sem safna íslenzkum
stenum.
Við getum sem bezt sameinað
það að hneykslast á þeim, sem verja
milljóna tugum til að kaupa skart-
gripi, sem síðan verður að passa
fyrir þjófum með alls konar til-
færingum og aðeins sýndir utan á
einhverjum kvenmanni nokkrum
sinnum á ári, — og skemmta okk-
ur við að horfa á skartgripi, sem
unnir eru af hagleik og smekkvísi,
svo að hvað hæfi öðru, hið fagra
efni, sem náttúran leggur til og
hugvit og kunnáttu verkmannsins.
Ef við eignumst sjálfar fallegt
kvensilfur, þá skulum við fara vel
með það, bera það af smekkvísi og
láta það gegna þessu dularfulla
hlutverki, að styrkja sjálfsvirðingu
okkar, jafnt þótt það sé ekki allt
„gyllt um kring og gimsteinar víða,
glóuðu laufin við“, eins og stendur
í rímunni. S. Th.