Úrval - 01.10.1970, Qupperneq 27

GJAFIR GREGORY MENN
25
tekst okkur að draga þá upp úr
gröfinni," sagði hann.
John gerði síðan sams konar próf-
anir nokkrum sinnum á klukku-
stund, en viðbrögðin urðu stöðugt
veikari og hættu að lokum. Eftir
langa þögn sagði John blíðlega við
konu sína: „Ef Greg deyr, ættum
við þá ekki að gera það, sem hann
vildi, að við gerðum?“ Hún skildi
hann tafarlaust og svaraði: „Jú.“
ÓSK SONAR
Klukkan 9 næsta morgun komu
læknarnir með tæki á hjólum inn í
sjúkrastofuna. Það var heilaritun-
artæki. Leiðslur voru festar við
höfuðleður Gregs til þess að mæla
rafstrauminn í heila hans. Tækið
sýndi ekki neina slíka starfsemi.
Línan, sem tækið ritaði þvert yfir
papírinn, var bein og jöfn. Heilinn
var dauður. Greg mundi aldrei fá
meðvitund aftur. Hjartað sló að
vísu enn um stundarsakir, en ein-
göngu vegna hjálpar öndunarvélar-
innar.
„Vilduð þér gjöra svo vel að gera
aðra prófun?“ spurði John. Og enn
var línan bein og jöfn.
„Aðeins eina enn, ef þér viljið
gjöra svo vel.“ Línan var enn bein.
John leit á Nell og sagði með
erfiðismunum: „Það kemur ekkert
fram.“
„Geta þeir ekki skorið upp?“
spurði hún.
„Það þýðir ekkert fvrir okkur að
blekkja okkur, Nell,“ sagði hann.
,.Ég skal gera nauðsynlegar ráðstaf-
anir.“
John sagði því næst við læknana:
„Það var ósk sonar okkar, og það
er ósk okkar, að líkami hans verði
notaður í læknisfræðilegum til-
gangi. Líkami hans er ungur og
hraustur, og líffæri hans geta reynzt
mikilvæg fyrir það fólk, sem þörf
hefur fyrir þau.“
Læknarnir voru þrumu lostnir.
Þeir höfðu aldrei orðið vitni að svo
innilegum vilja til þess að láta gott
af sér leiða. „Hornhimnur,“ sagði
annar læknirinn. „Við höfum
marga sjúklinga hér, sem þarfnast
hornhimna.“
„En hvað um hitt? Hjarta?
Nýru?“
„Við höfum ekki tæki til þess að
framkvæma nýrnaflutning. Og
hjartaflutningar stríða gegn ítöslk-
um lögurn."
„Getur læknaskólinn notað lík-
ama hans til rannsókna?"
Læknarnir hristu höfuðið: „Það
er ekki leyft, nema hinn látni gefi
líkama sinn fyrir andlátið.“
„Aðeins hornhimnurnar?"
„Já.“
„Stöðvið þá vélina," sagði John.
Honum fannst það gagnslaust og
grimmdarlegt að halda líkamanum
lifandi, þegar Greg sjálfur var horf-
inn. En þegar læknarnir neituðu að
gera það, sagði Jahn: „É'g skil.“
Allan þennan dag fann hann vaxa
innra með sér löngun til þess að
aðhafast eitthvað fleira, sem mið-
aði að því að uppfylla óskir sonar
hans. Næsta morgun heimsótti fjöl-
skyldan Alþjóðlega sjúkrahúsið og
báðu foreldrar Gregs dr. Ferraino
um aðstoð við að finna nýrnaþega.
„Eg held, að við getum gert eitt-
hvað í þessu efni,“ sagði læknirinn
við þau. „Ég skal snúa mér að því