Úrval - 01.10.1970, Síða 32

30
ÚRVAL
sem ekki hefur tekizt að ná gagn-
kvæmum kynferðilegum tjáningar-
tengslum við mótaðiljann í hjóna-
bandi, eða hefur ekki öryggiskennd
gagnvart þeim gagnkvæmu kyn-
ferðilegu tjáningartengslum, sem
hann eða hún hefur náð. Þau gera
ráð fyrir, að um 50% hjóna í Banda-
ríkjunum séu í þeim flokki.
Þau álíta, að vanþekking á kyn-
ferðismálum og viðhorfið til þeirra
séu tvær aðalástæðurnar fyrir skorti
á gagnkvæmum kynferðilegum
tján-ingartengslum milli hjóna. Þau
skýra frá því, að ýmsar kennisetn-
ingar trúarbragðanna valdi því, að
fólk álítur, að vissir þættir kynferði-
legrar tjáningar séu illir í eðli sínu,
óeðlilegir eða óleyfilegir. Vandinn,
sem fylgir ætíð vanþekkingu eða
röngiom, handahófskenndum upp-
lýsingum, er sá, að slíkt leiðir til ó-
raunsærra vona. „Mjög margar kon-
ur halda til dæmis, að karlmenn séu
alltaf reiðubúnir til kynmaka, líkt
og vél, sem fer í gang, þegar stutt er
á hnapp,“ segir frú Johnson. „Þær
vænta þess og trúa því, að karl-
mennirnir geti alltaf haft kynmök.
En slíkt er bara alls ekki rétt.“
Frá árinu 1959 hafa hundruð ótta-
sleginna og áhyggjufullra hjóna
leitað hjálpar og lækninga hjá
stofnun þessari. Venjulega hafa
læknar eða prestar í heimabæjum
þeirra vísað þeim þangað.
Árangur þessara rannsókna og til-
rauna þeirra Masters og Johnson
hefur verið mjög athyglisverður.
Þau skýra frá því, að 80% þessara
hjóna hafi hlotið hjálp og lækningu,
og byggist þessi niðurstöðutala
þeirra ekki eingöngu á ástandi
„sjúklingsins“ eftir tveggja vikna
meðhöndlun í stofnuninni í St. Lou-
is, heldur á ástandi hans fimm árum
eftir meðhöndlun. Þau halda því
fram, að aðrar meðhöndlunarað-
ferðir, allt frá hjónabandsráðgjöf til
kerfisbundinna sállækninga, geti
hjálpað aðeins einum af hverjum
fjórum til fimm persónum.
Hvað er það, sem þau Masters og
Johnson taka til bragðs í þessum til-
fellum með svo góðum árangri? Að-
ferðir þeirra einkeinnast af viðhorf-
um læknisins, sérfræðingsins. Þau
virða mjög einkamál sjúklinganna
og forðast óþarfa hnýsni. Það eru
ekki teknar neinar kvikmyndir af
þeim. Hjónin fá sameiginlega með-
höndlun, en ekki hvort í sínu lagi,
vegna þess að þau álíta, að það séu
samskiptin, tengslin milli þeirra,
sem breyta þarf og bæta, en ekki
einstaklingurinn sjálfur.
Það, sem þau gera til þess að
byggja upp eða endurbyggja kyn-
ferðileg samskipti milli hjónanna,
virðist vera mjög einfalt. En það er
það samt ekki. Fyrsta dag með-
höndlunarinnar skráir karllæknir-
inn sjúkrasögu eiginmannsins og
aðrar upplýsingar, er að gagni geta
komið, en kvenlæknir skráir sjúkra-
sögu eiginkonunnar (þau eru sem
sé á þeirri skoðun, að eiginmaðurinn
og eiginkonan verði einlægari og
eigi auðveldara með að tjá sig fyrir
lækni af sama kyni og þau sjálf). Og
þau eru beðin hvort um sig að ræða
ekki við maka sinn það, sem fram
kemur í viðtalinu. Annan dag með-
höndlunarinnar er skipt um hlut-
verk, þar eð læknarnir álíta, að það
sé ýmislegt, sem kona mundi aldrei