Úrval - 01.10.1970, Qupperneq 49

BÍLLINN í ÁNNI
47
stjórasætið. Bíllinn virtist þannig
liggja á hægri hliðinni. Slökkviliðs-
mennirnir Sam Givens og Paul Dam
mann voru nú líka komnir út i ána.
Þeir fikruðu sig niður eftir kaðlin-
um til skiptis, en þeim tókst ekki að
opna hurðina. Nú voru mennirnir
teknir að klæðast kafarabúningum
og farnir að setja á sig sundfit og
köfunargrímur.
Þegar bíllinn rann niður í ána,
fannst Nancy Burns ekki sem hún
væri að detta, þ.e. ekki fyrr en hún
sá öldurnar fyrir utan framrúðuna,
sem hækkuðu sífellt. Hún hafði sótt
námskeið í hjálp í viðlögum á veg-
um Rauða krossins. Og þar hafði
henni verið kennt, að svolítill loft-
poki verði eftir í sumum bílum, er
þeir sökkva í vatn. „Ég má ekki
sleppa mér,“ sagði hún við sjálfa
sig. Nú varð mjög dimmt í bílnum.
Vatnið náði henni nú upp á kálfa,
síðan upp í mitti og svo upp að
brjósti. Hún hætti að hafa nokkra
trú á þessum loftpoka, þegar höfuðið
var farið í kaf. Hún gerði sér
skyndilega grein fyrir því, að hún
átti aðeins eftir stutta stund ólifaða.
Vegna myrkursins hætti hún að
gera sér grein fyrir því, hvað sneri
upp eða niður. Hún reyndi að synda
vfir í aftursætið, en komst að því,
að áföstu höfuðpúðarnir á framsæt-
unum hindruðu hana í því. Hún hélt
niðri í sér andanum og tróð sér á
milli höfuðpúðanna. Höfuð hennar
var enn í kafi, en skyndilega fann
hún, að henni tókst að lyfta því upp
úr vatninu og hún gat dregið djúpt
að sér andann. Hún var nú í aftur-
sætinu vinstra megin. Henni létti
nú, því að hún vissi, að hún hafði
fundið loftpokann.
Næstu augnablikin lá hún upp við
baksætið. lét sig fljóta og hugsaði
málið. Hún fékk frekari upplýsingar
um þennan loftpoka með því að
þreifa fyrir sér. Hann byrjaði á móts
við mitti hennar yfir miðju baksæt-
inu og teygði sig aftur í auða rúmið
fyrir aftan sætið og virtist um 6 fet
á lengd, 2 fet á breidd og 18 þum-
lungar á dýpt. Hún lá þarna í loft-
pokanum og gat snert framsætið
utan hans með fótunum.
Nú leið önnur mínúta, og hún fór
að velta því fyrir sér, hvort Mark
mundi koma. Síðan skaut hrylli-
legri hugsun niður í hugskot henni:
Kannske er Mark drukknaður.
Það er á slíkum augnablikum, sem
fólk í slíkri klípu missir stjórn á
sjálfu sér. Það lemur í bílinn í æði.
Og vegna þessarar áreynslu eyðir
það þeim litlu loftbirgðum, sem það
hefur. Nancy missti ekki stjórn á
sér. Hún fór nú aftur að semja áætl-
un um, hvað hún skyldi aðhafast.
„Ef ég kemst í uppnám, eyði ég
meira súrefni. En ég verð að láta þá
vita, að ég sé enn lifandi, því að
annars gefast þeir upp við þetta og
skilja mig eftir.“
Hún fór að lemja á afturrúðuna.
Hún hætti þessu eftir nokkur augna-
blik og lá alveg kyrr og horfði upp
fyrir sig. „Þetta er leðjugrugg í
vatninu," hugsaði hún. En svo var
sem eitthvað form birtist í grugginu.
Hún sá tvo dökka fætur. Mark var
kominn! Hún lamdi æðislega í rúð-
una. En fæturnir mjökuðust burt
eftir nokkrar sekúndur. Mark hafði
ekki tekizt að finna bílinn.