Úrval - 01.10.1970, Qupperneq 52

50
TJRVAL
fann hann, að hönd tók ósköp laust
um hægri handlegg hans.
Þessi snerting var sem rafstraum-
ur. Hann fann nýja orku streyma
um sig. Hann fór að bisa við að
koma henni út úr bílnum og upp á
yfirborðið, áður en það yrði um
seinan. Hann spyrnti í hart stálið í
hálfopinni hurðinni og ýtti stúlk-
unni fast upp á við. Hún þaut upp
á við. Eftir eina eða tvær sekúndur
skaut henni upp yfir vatnsyfirborð-
ið. Ljóst hár hennar lá sem slæða
á vatnsyfirborðinu. A næsta augna-
bliki kom Norton upp við hlið henni.
Hann togaði hana í áttina til bakk-
ans. Hún var gráleit í framan, og
augu hennar voru lokuð. Hafði hjálp
hans þá borizt of seint? Á sama
augnabliki kastaði stúlkan höfðinu
aftur á bak, er hún sogaði loftið í
sig með andköfum. Hún hrópaði:
„Hjálpið mér!“
Nancy Burns man ekki eftir því,
er hún var dregin út úr bílnum. Hún
man eftir því, þegar hún hrópaði
upp yfir sig. Og hún man eftir því,
þegar hún var svo dregin á fótunum
eftir grasflötinni. Bj‘örgunarmenn-
irnir gerðu sér grein fyrir því, að nú
var hver sekúnda dýrmæt. Þeir
drógu hana á fótunum eftir gras-
flötinni og létu andlit hennar snúa
niður til þess að ná sem mestu vatni
upp úr lungunum. En það komu að-
eins nokkrir dropar. Jafnvel þótt
Nancy Burns væri meðvitundarlaus,
neitaði hún ósjálfrátt að anda að sér
vatni.
Norton hafði heldur ekki gefizt
upp, þótt syrti í álinn. í áttundu
köfunarferð sinni hafði hann ,,tvö-
faldað“ hugsanlegan köfunartíma
sinn upp í 40 eða 45 sekúndur. Sér-
fræðingar Rauða krossins álíta það
vera dæmi um alveg ótrúlegt þol.
Það næsta, sem Nancy skynjaði,
var höfugur, hlýr ilmxrrinn af grænu
grasi, ilmur lífsins. Hún sogaði hann
að sér og ætlaði aldrei að geta feng-
ið nóg af honum. Svo unaðslegur var
hann. Hún heyrði áhyggjufulla rödd
Marks: „Hún opnar ekki augun.“ Og
svo gerði hún sér grein fyrir dálitlu.
„Ég er hrœdd við að opna augun. Ef
ég horfi núna, sé ég, að ég er enn
niðri í vatninu.“ Svo var hún kom-
in upp í sjúkrabílinn, og það var
farið að gefa henni súrefni. Hún
fann, að slökkviliðsmaður klappaði
fingurgómunum blíðlega á augna-
lok hennar. Og nú sá Nancy Burns
aftur, eftir að hafa legið á árbotn-
inum í næstum 15 mínútur sam-
fleytt.
Tengdamóðir mín og kennslukona ein, sem kennir i 1. bekk barnaskóla,
voru að ræða hina nýju stefnu, hvað snertir kynfræðslu í fyrstu bekkjum
barnaskóla. „Ég sé fyrir mér fyrstu blaðsiðuna i kynfræðslubókunum
okkar," sagði kennslukonan. „Textinn byrjar áby.ggilega svona: „Hlauptu
María, hlauptu! Þarna kemur John!“
Frú James Hurley.