Úrval - 01.10.1970, Side 54

52
ÚRVAL
hann að heimsækja tvo unga fanga
á Betrunarhæli Washingtonfylkis í
Monroe samkvæmt beiðni vinar
síns. Einmanakennd sú, sem hrjáði
fangana, hafði sífellt sterkari áhrif
á hann. Eins og svo margir aðrir
fangar voru menn þessir næstum
algerlega einangraðir frá umheim-
inum. Engin bréf, engar heimsókn-
ir. Þeim hafði verið afneitað af
fjölskyldum þeirra. Þeir voru fýld-
ir og beiskir og haldnir hatri til
þjóðfélagsins. Simmons spurði ann-
an fangann: „Munu þeir ekki hjálpa
þér að fá vinnu, þegar þú kemst
burt héðan“? „Þeir“? át fanginn eft-
ir honum biturlega. „Það er ekki
um neina þá að ræða“.
Þetta hafði djúp áhrif á Simm-
ons, og hann reyndi að finna lausn
á þeim vandamálum, sem þessir
gleymdu menn höfðu við að glíma.
Hann rannsakaði fangahjálparstarf-
semi í ýmsum löndum og þá fyrst
og fremst þá hjálp, sem fangarnir
nutu, eftir að þeim hafðp. verið
sleppt lausum úr fangelsi. Hann
rannsakaði samtals 35 slík kerfi.
Hann var hrifnastur af hjálparstarfi
því, sem rekið var í Hollandi, en
þar höfðu allt að 90% fyrrverandi
afbrotamanna hætt afbrotum, eftir
að þeir höfðu verið látnir lausir
gegn drengskaparloforði eða til
reynslu, en aftur á móti aðeins 50%
í Bandaríkjunum. Simmons komst
að því, að ástæðan fyrir þessari vel-
gengni var sú, að í Hollandi var
stuðzt við aðstoð um 9000 almennra
borgara, sem höfðu boðizt til að
gerast eins konar verndarar og eft-
irlitsmenn fanga þessara og aðstoð-
uðu þá eftir megni, vöktu yfir vel-
ferð þeirra og styrktu siðferðisþrek
þeirra, og þá ekki aðeins eftir að
þeim hafði verið sleppt lausum
heldur einnig meðan þeir voru enn
í fangelsi.
Simmons gat ekki gleymt þessari
hugmynd um sjálfboðaliðahjálp.
„Sjáðu til”, sagði hann við eigin-
konu sína. „Það eru 12 milljón íbú-
ar í Hollandi, en aðeins 1500 fang-
ar í strangri gæzlu, þar sem fylkið
okkar hefur aftiu á móti 3 milljón
íbúa, en 3000 fanga í strangri gæzlu.
Væri hlutfallstalan sú sama hér og
í Hollandi, ættu þeir aðeins að vera
375. Slíkt mundi þýða árlegan sparn-
að, sem nemur vinnuafli 2625
manna og að minnsta kosti 8 millj-
ón dollara skattheimtufjársparnað
vegna lækkaðs fangelsiskostnaðar”!
Simmons kallaði nokkra vini sína
saman á fund til þess að ræða nið-
urstöður sínar. „Þetta er geysilegt
vandamál um land allt”, sagði hann,
„og einhver verður að hefjast handa.
Við verðum að ná tengslum við
fangann, áður en honum er sleppt
lausum. Við verðum að hjálpa hon-
um til þess að öðlast jákvæð þjóð-
félagsleg viðhorf. Ég er sannfærður
um, að þetta er aðeins hægt að gera
með persónulegu sambandi sjálf-
boðaliðans við fangann, þ.e. að
frjálsi borgarinn heimsæki hinn
fangelsaða af aðeins einni ástæðu,
vegna þess að hann lœtur sig jang-
ann einhverju skipta. Mig langar til
þess að kalla áætlun þessa „M-2
---- Man-to-Man”.
En mundu venjulegir borgarar
gefa sér tíma til þess að fara inn
í fangelsi og bjóða fanga vináttu
og siðferðisstuðning? Mundu þeir