Úrval - 01.10.1970, Síða 108

106
að héðan í frá notum við bara virki-
legar dömur!“
Lora stóð nú þarna á nærfötunum
einum. Og í hvert skipti sem hún
steig upp úr tjörninni, límdust
blautar flíkurnar við líkama hennar.
Hún virtist vera kviknakin. „Við
verðum að koma sendiherranum
héðan, áður en hann fær hjartaslag“,
hvíslaði Alla að Krotkov.
Bálið, sem Lora kynti í blóði
sendiherrans, bætti ríflega fyrir
tímatöfina vegna sundsprettsins.
Dejean tók að faðma hana að sér,
strax og þau voru komin inn í
svöluhreiðrið í húsinu númer 2 við
Ananyevskigötu. „Maurice, það er
svolítið, sem ég gleymdi að segja
þér frá“, sagði Lora. „Ég hef fengið
símskeyti frá manninum mínum.
Hann kemur heim á morgun ...“
Gribanov hlustaði æstur eftir öll-
um þeim hljóðum, sem bárust frá
íbúð Loru. Hann beið óþolinmóður
eftir því, að Lora nefndi lykilorðið,
sem vera skyldi vísbending um, að
nú ættu þeir Misha og Kunavin að
ryðjast inn í íbúðina. „Hvers vegna
segir hún ekki lykilorðið?" tautaði
hann aftur og aftur. Að lokum sagði
Lora lykilorðið: ,,Kiev.“ Misha þaut
tafarlaust að hurðinni á íbúðinni og
opnaði hana með lykli. Kunavin var
á hælum honum.
„Þetta er maðurinn minn!“' æpti
Lora.
„Ég get bara ekki trúað þessu“!
öskraði Misha „Ég hef flogið í allan
dag bara til þess eins að komast til
þín nokkrum tímum fyrr. Og hvað
sé ég svo, þegar ég kem?“
„Misha, ó, Misha! Láttu ekki
ÚRVAL
svona,“ bað Lora. „Hann er sendi-
herra."
„Mér er fjandans sama, hver eða
hvad hann er“, öskraði Misha. „Ég
ætla að kenna honum ærlega lexíu!“
Nú réðust þeir Misha og Kunavin
báðir á Dejean og lömdu hann
óþyrmilega og alveg miskunnarlaust.
Kunavin fyrirleit hvort eða var allt
franskt og gekk því til verks með
mikilli ánægju. Lora var einnig bar-
in og hrakin fram og aftur.
Meðan á barsmíðinni stóð, hélt
Lora áfram leik sínum. Hún lék al-
veg stórkostlega. Hún grét og æpti.
„Hættið þið! Þið drepið hann! Hann
er sendiherra Frakklands!"
Loks greip Kunavin í Misha, líkt
og hann vildi halda aftur af hon-
um. Var það gert samkvæmt áætlun.
„Heyrðu," sagði hann, „ef hann er
raunverulega sendiherra, væri lík-
lega bezt, að við hættum.“
„Jæja þá, jæja þá,“ sagði Misha
og þóttist enn vera bálreiður. „En
þetta verða nú samt ekki endalok
málsins. Ég ætla til yfirvaldanna.
Ég er bara venjulegur sovézkur
borgari, en við höfum lög í þessu
landi. Ef þú ert sendiherra, skal ég
sjá svo um, að þú verðir rekinn úr
landi. Allur heimurinn skal fá að
vita, hvers konar ógeðslegt svín þú
ert.“
Meðan Misha hélt áfram hótunum
sínum, klæddi Dejean sig af eins
miklum virðuleik og hægt var við
þessar aðstæður og fór að svo búnu.
Hann klöngraðist upp í bílinn og
hné næstum niður í aftursætið.
Hann sagði við bílstjórann: „Sendi-
ráðið.“ Bílstjórinn, sem fylgdist með