Ársrit Torfhildar - 01.04.1987, Síða 61

Jæja vinur, við Uni komumst einhvernveginn af.
Eftir malbikuðum vegi rennur rauð bifreið. Það er Þormóður á
leið til bæjar, ákveðinn og búinn að ná áttum. Það er dimmt. Hann
ekur í fjórða gír og slakar hvergi á akstinum. Hann er einn af
þeim sem njóta þess að aka hratt. Umferðin er strjál. Hann langar
í vindil og minnist þess að hann á vindlapakka í hanskahólfinu.
Hann setur bílkveikjarann inn og teygir sig í átt að hanskahólfinu,
opnar það og tekur vindlapakkann út. Þegar hann skellir hólfinu
aftur missir hann pakkann á gólfið. Hann teygir sig eftir honum
og augu hans mæta glitrandi bikarnum sem Uni hafði fundið í
fjörunni. Þormóður gleymdi sér um stund í undrun yfir þessum
hlut. Þegar hann áttaði sig og snéri sér aftur að akstinum var
hann kominn á ranga akrein á veginum. í fáti reyndi hann að
stýra bílnum yfir á rétta akrein en þá vildi ekki betur til en
svo að hann missti stjórn á bílnum og ók út af veginum. Bíllinn
fór margar veltur og lagðist sarnan á honum húsið. Eina hjálpin
sem hægt var að veita Þormóði voru nábjargirnar.
Það er gola. Mávar hnita hringi upp á við yfir kirkjugarðinum
í plássinu. Ekkja stendur yfir kistu manns síns og Uni við hlið
hennar. Engin kirkja var í plássinu og því varð jarðarförin að
fara fram úti undir beru lofti. Fáir voru viðstaddir, fimm í allt
Og Uni sá yngsti. Allir báru sig illa enda hafði Þormóður verið
kallaður á brott í blóma lífs síns.
Allir bíða. Þögnin yfir þessum hópi er köld og nístandi þar sem
þau bíða eftir prestinum. Og biðin ágerist meir og meir. Presturinn
virðist ekki ætla að koraa. Uni fer að snökta. Gurra leiðir hann
og þéttir takið á hendi hans í huggunarskyni. Uni tekur að gráta.
Gurra lítur til hans með tárin í augunum. Fólkið lítur á hana.
Hún lítur upp til hirnins. Hún lítur á kistuna og á fólkið í kring
um sig. Hún fipast og missir jafnvægið og fellur fram fyrir sig
á kistuna.
Andrúmsloftið sem hafði einkennst af óþreyju varð nú fullt af
undrun. Tveir bræður Gurru reyndu að koma henni til hjálpar og
reistu hana á fætur aftur. Hún reif sig lausa og hrópaði:
Nei, látið mig vera! Látið mig vera! Látið mig í friði!
59