Ársrit Torfhildar - 01.04.1987, Qupperneq 73

án þess að vera trúlofað en ef eitthvað meira gerðist þá var
giftingin eina ráðið til að forðast mannorðshnekki og/eða útskúfun.
í Allir eru ógiftir i verinu, sem gerist um 1970, þá skiptir það
litlu sem engu máli hversu marga rúmfélaga fólkið hefur átt.
Ekki verður séð að samfélagið refsi þessum efnum enda kemst
engin persónanna nálægt þeim hættumörkum. Spilling unga fólksins
hjá Snjólaugu verður óneitanlega mikil andstæða saklausra leikja
skólastelpnanna hjá Cavling. Nohr verður einskonar millistig þar
sem hvergi sjást samfélagslegar refsingar við þungun Lónu, sem
er ógift og ólofuð, en sakleysið er í hávegum haft; Tom er fyrsti
karlmaðurinn sem Lóna hrífst af og úr því verður hin eina sanna
andlega ást sem lítið sem ekkert hefur með líkamann að gera.
Ádeilu á samfélagið er varla hægt að finna í ástarsögum því
þó svo að fólk sé upp á kant við samfélagið þá er það heppnin í
einkalífinu sem leysir öll vandamál. Ástin fær þig til að sætta
þig við lífið og tilveruna því hún er það sem máli skiptir en af
því þú ert persóna í ástarsögu þá leiðir ástin og/eða heppnin
það af sér að þú verður líka gjaldgeng í því samfélagi sem þú
sækist eftir.
Ástarsögur hafa verið vinsælt lestrarefni kvenna í marga áratugi
og eru enn. Þær eru gefnar út og lesnar í ótrúlega stóru upplagi
og vinsældirnar virðast ekki dvlna. Samt eru þær í raun allar
eins, uppbyggingin sú sama og þær klifa allar á því sama. Margar
af þeim dyggðum sem eru í ástarsögum eru mjög jákvæðar, t.d.
heiðarleiki og löghlýðni, en þær dyggðir drukkna í væmninni og
útópíunni. Lesandanum er tryggður góður endir; hann veit að þegar
um ástarsögu er að ræða þá endar hún vel þó tvísýnt sé um það
í hápunkti sögunnar. Mér finnst því sýnt að fólk lesi þessar bækur
sökum sterkrar þarfar fyrir staðfestingu á ríkjandi gildum og
normum, þó svo fæstir geri sér grein fyrir því. Það er því þörfin
fyrir að varðveita ríkjandi ástand sem veldur öllum þessum ástar-
sögulestri!
71