Mímir - 01.05.1980, Blaðsíða 17

vera vel á verði, annars er hætt aö að þeir
fari fljótt að haltra á eftir. Háskólanám er
þekkingarleit svo að kennslan verður að vera
hvetjandi, fremur með spurningum og efa
en gömlum stórasannleik. Og til að fullnægja
þessum kröfum er nú betra að vera ungur,
gott að hætta hverjum leik þá hæst fram fer.
Nú svo eru fleiri hliðar á þessu. Eg er ekki
eins óeigingjarn þjónn kennslugreinar og Jón
Ófeigsson sem sagði um þýskukennsluna:
Werfen, wirft, warf, geworfen — immer
gleich schön! Eg hef aldrei þraukað lengur
á sama skólastigi en dálítið á annan áratug,
raunar lengst hér. Og við þetta bætist svo
löngunin, sem líklega eykst með aldrinum,
að vilja ráða sjálfur vali viðfangsefna, en það
er örðugt við óbreyttar aðstæður. Eg valdi
mér prófverkefni úr ljóðagerð síðari tíma en
hef einkum hafnað í fornsögum. Við kennsl-
una fær maður svo pata af ýmsu sem er freist-
andi að hyggja nánar að svo að rannsóknir og
grúsk er eðlilegt framhald.
Mímir: Hvaða verkefni eru helst á döfinni
hjá bér núna?
ÓH: í síðasta rannsóknarleyfi byrjaði ég
svolítið að athuga Grettissögu, býst við að
halda því áfram, einkum að skoða hana í
anda hinnar nýju sagnfestukenningar.
Mímir: Hver er staða íslenskra bókmennta-
rannsókna um þessar mundir?
ÓH: Ég ætla sosum ekki að fara að hefja
bær neitt til skýjanna, samt held ég að þær
hafi aldrei verið betur á vegi staddar en ein-
mitt nú. Rannsóknastofnanir hafa risið upp
og félög sem styðja slíkar rannsóknir eru
ekki með minna lífsmarki en löngum áður, en
af hvoru tveggja leiðir að fleiri fást við bók-
menntarannsóknir í einhverri mynd. Þar er
hlutur íslensku- og bókmenntafræðinga meiri
en áður, sömuleiðis í almennri bókmennta-
umræðu og gagnrýni.
Mímir: Hvernig er háttað innbyrðis sam-
bandi fræðimanna? Vinna þeir oftast sam-
an eða hver í sínu horni?
ÓH: Menn vinna nú mest hver í sínu lagi
hér en við berum oft saman bækur í óform-
legum samtölum og lesum stundum ritsmíðar
hver fyrir annan. Á þann hátt er styrkur að
sambýlinu. Sum verkefni á vegum Rann-
sóknastofnunar í bókmenntafræði eru líka
unnin í nokkurri samvinnu, svo sem bók-
menntaorðabókin, sem Jakob Benediktsson
ritstýrir, og ritröðin íslensk rit.
Mímir: Getur ekki stundum hitnað í kol-
unum þegar menn eru ósammála um fræði-
leg efni?
ÓH: Jú, en ekki hefur það komið að sök
á þessum vinnustað svo mér sé kunnugt,
en það hefur kannski kviknað í útfrá ein-
hverju öðru.
Mímir: Hafa bókmenntafræðingar að þínu
áliti komið sér fyrir í fílabeinsturni, eða
hvernig er háttað sambandi þeirra við aðra
bókmenn taunnendur ?
ÓH: Kennslustarfið hér gefur okkur auð-
vitað ekki samband við bókmenntaunnendur
almennt, rannsóknir út af fyrir sig ekki held-
ur. Til þess þurfum við að skrifa, fjalla um
bókmenntir í fjölmiðlum, starfa í bókmennta-
félögum o. s. frv. Eitthvað gerum við af
þessu, en hvort nóg er verða aðrir að meta.
Mímir: Hvert er eða ætti að vera helsta
hlutverk bókmenntarannsakara?
ÓH: Til þess að svara spurningunni þyrfti
að halda námskeið í bókmenntafræði og rann-
sóknaraðferðum. Ég bendi á námskeið nr.
40.10 og 40.22.
Mímir: Þú fellir þig þá alveg við þær að-
ferðir sem hér eru notaðar og kenndar?
ÓH: Þegar ég vísa til þessara námskeiða
á ég einungis við að þar er reynt að svara
þessari spurningu með því að kynna og skýra
þær aðferðir sem við vitum að notaðar hafa
verið við bókmenntarannsóknir. Sjálfur tel
ég öngva þeirra algilda en óhjákvæmilegt að
þekkja þær.
Mtmir: Ertu sammála nýlegum rannsókn-
araðferðum sem vilja skoða fornbókmennt-
irnar fvrst og fremst sem heimildir um þjóð-
félagið?
15