Mímir - 01.04.1986, Blaðsíða 54

til þess að bækur eru ekki lesnar. Ég er ekki að
biðja um það að allt sé lofað, síður en svo,
kannski einmitt þvert á móti. Ég vil bara að
það sé alltaf gert þannig að það veki áhuga, að
hugsun lesandans sé ekki eftir að hafa lesið
gagnrýni: Ja, þetta skal ég aldeilis ekki lesa,
það var gott að ég var varaður við því. Gagn-
rýni á miklu frekar að vera þannig fram sett að
lesandann langi til að kynna sér sjálfur hvort
hann sé sammála gagnrýnandanum. En varð-
andi það sem hefur verið skrifað um mín verk
þá er ég voðalega afslappaður yfir því og verð
það alltaf meira og meira.
Þannig að gagnrýni snertir þig ekki?
Nei, hún gerir það ekki. Það er helst að mér
finnist leiðinlegt að vera ekki tekinn alvarlega.
Mér finnst allt í lagi að vera skammaður dálít-
ið, eða ef einhver sýnir það glögglega að hann
sé ekki ánægður með það sem maður er að
gera, ef það er gert á málefnalegan hátt og sett
fram af einhverju skynsamlegu viti, þá finnst
mér það bara mjög gott. En svo hef ég ríka til-
hneigingu til að gera ekkert upp á milli gagn-
rýnenda eftir því hvort þeir'hafa atvinnu af því
að skrifa í blöð eða eru bara venjulegt fólk úti í
bæ. Mér finnst oft lærdómsríkara það sem fólk
segir, heldur en það sem hinir svokölluðu at-
vinnugagnrýnendur hafa fram að færa og
stundum er mjög lítið samræmi þar á milli. Ég
get nefnt sem dæmi að skáldsagan Kyrr kjör
fékk í heildina einna lakasta dóma af mínum
verkum hjá opinberum blaðagagnrýnendum.
hún er áreiðanlega sú bók sem almennir le:,
endur hafa haft mesta tilhneigingu til að segj
eitthvað fallegt um við mig, oft fólk sem hefur
enga sérstaka ástæðu til að gleðja mig á nokl
urn hátt. Þannig að ég er mjög afslappaðu
núorðið yfir blaðagagnrýni.
Þá er það lokaspurning. Hefurðu haft ein
hvern tíma til að fylgjast með því sem er a<
gerast í íslenskum bókmenntum nú síðustt.
árin?
Nei, ég hef ekki verið nógu duglegur við þai
og það stafar nú ekki síst af því að ég er á kafi
ákveðnu streði sem fylgir mínum aldri og að
stæðum, ómegð og húsnæðisbasli. Það hefui'
lengi verið þannig að þegar ég t.d. ætla að lesa
á kvöldin, eins og ég gerði nú löngum hér áður
fyrr, þá er ég sofnaður eftir svona tíu mínútur.
En þó held ég nú að betri tíð sé í vændum, því
um daginn las ég skáldsögu Péturs Gunnars
sonar Sagan öll. Ég byrjaði að lesa hana klukk
an átta um kvöld og hélt svona dálítið áfram
með hana og svo fór ég í rúmið og las alla nótt-
ina og var þó ekkert minna þreyttur en ég á að
mér að vera venjulega. Þannig að annaðhvort
er bókmenntunum að fara fram eða mér.
Guðbjörn Sigurmundsson
54