Mímir - 01.06.1997, Síða 24

stuttar skáldaðar frásagnir, í bundnu máli, sem líta
ástina jarðbundnum augum og þær voru því eins-
konar mótvægi við upphafna ástarhugsjón riddara-
sagnanna. Sögurnar fjalla flestar um samskipti
kynjanna og persónur þeirra eru oftast tveir karlar
og ein kona sem iðulega er gift öðrum karlinum en
heldur við hinn. Algengt er að eiginkonan feli elsk-
huga sinn einhversstaðar í húsi þeirra hjóna og síðan
gengur sagan út á ástarleiki þeirra meðan bóndinn er
að heiman. Fabliaux eru mjög fjandsamlegar í garð
eiginkonunnar. Konan er flagð undir fögm skinni og
beitir mörgum ljótum brögðum til að seðja líkama
sinn. Sögumar einkennast af orðaleikjum og
skrauthvörfum þar sem ýjað er að kynferðislegum
gjörðum eiginkonunnar og elskhugans.
Möttuls sögu svipar til fabliaiaö5 og Sverrir
Tómasson telur í grein sinni, „Hugleiðingar um horfna
bókmenntagrein“, að Möttuls saga tilheyri þessari
tegund sagna. Hann segir söguna að vísu lausa við
skrauthvörf og að orðaforði hennar tilheyri ekki klúru
orðfæri fabliaux.36 Að mestu leyti er Möttuls saga laus
við orðbragð fabliaux en þó em í henni dónalegir
orðaleikir:
[...] hefir upp lyft sínum hægra fæti, en hinum vinstra
hefir hún kyrr legið, meðan hún leyfði það, er hún vildi,
þeim er henni líkaði.37
Og megum vér þó að sönnu sjá, að eigi er unnasta þín
þar vel huld, er lendar hennar eru berar. Nú segi eg það
öllum á heyröndum, að hún er því vön að iáta smánar-
laust þjóna sér aftan, svo sem skikkjan sýnir berlega.38
22