Lögfræðingur - 01.01.1897, Qupperneq 121

Í'jcnaíartíund.
121
['og'ar lömb farast yfir sumarið eða lieimtast ekki á
haustin, þá má telja þau frá, þannig að vánhðld á lambí
verði að teljast 12 álnir, eða með öðrum orðum, að ærin
verði eigi í tíundinni meir en lambsgöta. Fyrst ög fremst
virðast þetta sanngjarnt, því að ef lambið tapast, þá er
það verulegur hnekkir fyrir eigahdann, — eii eins og áð-*
ur hefur Verið tekið fram, er tíhndin nli mest miðuð við
arðinn — og í annan stað virðist þetta leiða af orðum
tíundarlaganna. Samkvæmt 2. gr. eru lágðar í eitt hundr-
að 6 ær »með lömbum.u Lömbin eru því taliil fram á
vorin alveg eins og ærnar, en samkvæmt 1. gr. má telja
allt það frá, sem farist hefur um sumarið »af því, er fram
var talið um vorið.« [>að er því eigi sýnilegt, að neitt
geti verið því til fyrirstöðu, að telja lombín frá eins og
hvern annan fjenað. [>að er að eins sá munurínn, að,
ef ærnar farast, ])á falla ærnar og lömbín alveg ór tíund,
en ef lömbin farast, þá lækkar að eins hin sameíginlega
tíund af lambinu og ánni, þannig að ærin verður að telj-
ast jöfn lambsgotu.
E p t i r m á 1 i. Eptir að þetta, sem nrt hefur verið
sagt, var ritað, hefur komið brjef landshöfðingja, dags.
18. febr. 1897 ’), og er þar meðal annars tekið fram, að
nfrádráttur virðist leyfilegur, er ær, sem sleppt hefur verið
eða sloppið hafa á fjall með lömbum, missa undan sjer,
áður en hausthreppaskil fara fram.« [>etta er alveg sam-
kvæmt því, sem áður er sagt. [>egar svo er ástatt, skal,
einsog um hefur verið getið, fella ánaí tíund um 12 álnir,
svo að hún verði eigi liærri til tíundar en lambsgota.
Hið sama virðist liljóta að gilda um allar ær með lömb-
1) Stj. tíð. 1897. B. bls. 33—34.