Freyja - 01.12.1904, Blaðsíða 18

FREYJA
VII. 5.
it4.
inní skóginn. 0g Lindu þótti ailtaf vænna og vænr.a um hann, því hann
var svo miklu kurteisari og allt öðruvísi en hin börnin, sem hún þekkti
þar í þorpinu, og svo vildu þau svo sjaldan leika sér við hana, af því
faðir hennar var bara einfaldur steinhöggvari og fátækur í tilbót. En
engi&n þar í þorpinu si dreng þenna, nema hún ein, því hann kom aldr-
ei til að leikasér við hana, nema þegar hún var ein á hólnum. „Hvað
heitir þú?“ sagði hún einu sinni við hann. „Eg má ekki segja það
núna,“ sagði hann, „en mérþykir ósköp vænt um þig.“ „Og mér þykir
líka ósköp vænt um þig,“ sagði Linda litla og stakk svuntuhorninu í
inunninn. „Yiltu verða konan mín, þegar við erum bæði oiðin stói?“
sagði drengurinn. „Já, ég skal verða konan þín, þegar ég er orðin
stór,“ sagði Linda litla og beit í svuntuhornið og togaði í. Svo fór
drengurinn sína leið, og hún sá hann ekki aftur í mörg ár, en liún
mundi alltaf, hverju hún haiði iofað-
Linda varð sextán ára. Hún bar þá af öllum ððrum stúlkum í Ríó
de Janeiró, hvað fríðleik og háttprýði snerti. „Satt er það,“ sagði fólkið,
>,já, vist er það satt, að fríð er liún, Rósin í Ríó!“ Og augu allra ungu
piltanna þar í þorpinu mændu á þessa yndsisfríðu mey— og enga nema
hana. En hún leit ekki við neinum þeirra, því hún mundi, hverju hún
hafði lofað litla drengnum í grænu fötunum.------Svo var þrð einn
dag, þegar hún var rúmlega sextán ára, að pilturinn í grænu fötununi
kom til hennar, þar sem hún var að huga að blómum fyrir vestan hól-
inn. Hann var enn í grænum fötum, en hann var nú ekki lengur iítill.
.Hann var nú vðxtulegur og vænn sýnum, og bar langt af þeim piltum
sem Linda hafði nokkru sinni þekkt. „YHltu koma með mér npp í fjalls-
hliðina?" sagði pilturínn. ,,Það vil ég gjarnan," sagði Linda og varð
kafrjóð í framan. Svo gengu þau upp í hlíðina. „Viltu nú koma með
mér upp á brúnina?" sagði pilturinn. „Nci, það þori ég ekki,“ sagði
hún. Hann fylgdi henni þá aftur niður á hólinn, sneri þar við og gekk
inn í skóginn, og var mjög dapur í bragði. Linda fór svo heim til sín
og var hnuggin um kvöldið, en ekki sagði hún neinum, að liún hefði
fundið piltinn. Daginn eftir kom pilturinn til Lindu. „Gáttu nú með
mér upp á fjallsbrúnina,“ sagði pilturinn. „Svo mikið vil ég gera fyr-
ir þig,“ sagði hún. Svo gengu þau upp á fjallsbrúnina og fóru liægt.
„Koindu nú með mér yflr á vestari heiðarbrúnina,' sagði pilturiun, þeg
ar þau voru komin upp á fjallið. „Nei, það þori ögekki, elsku vinur,“
sagði hún, “ég er svo hrædd!“ Nú varð pilturinn mjög dapur í bragði.
En hann fyldi Lindu aftur niður á hólinn og hvarf síðan. Næsta dag
koin pilturinn á ný. „Þorir þú nú að koma með mér yflr á vestari heið-