Freyja - 01.12.1904, Blaðsíða 31

VII. 5.
FRE\Ja
127.
hans, félagi hans í framandi löndum, huggari hans í dýflissu rann.
sóknarréttarins, og hinn eini vinur—eina unnusta sem fúslega
fylgdi honum gegnum eldraunina—eldinn. Dauöinn gat ekki af-
skilið þau, og nú hefir hún risið með honum upp úr öskunni.
Þetta hefir listamaðurinn sýnt og meint meS því, að l.'.ta hann
halda á bókinni.
Þessi orð eru höggin á myndastyttu Brúnós: ,,Til minningar
um Giordano Brúnó er þessi myndastytta gjörð, af öld þeirri, er
hann spáði að koma mundi, á þeim sama Bletti er hann dó píslar-
vœttisdauða í þarfir frelsisins. ‘1 Þessi orð eru að nokkuru leyti
tekin eftir orðum Brúnós er hann sagði: ,,Sú öld mun koma, ný
og eftirsóknarverð öld, er guðirnir munu leggjast í orcus (Hades) og
óttinn fyrir eilífri útskúfun mun hverfa úr heiminum. “
Þegar, árið 1889. nœrfelt sex þúsund manns, gengu skrúðgöngu
til Campo dei Fiori, til að vera við afhjúpun myndastyttu Brúnós
og hlusta á ræðu sem prófessor Haeckel á Þý/kalandi hélt við það
tœkifæri, lá Leo páfi XIII á knjánum, fastandi fleiri daga, frammi
fyrir líkneski St. Péturs og bað, ef það væri mögulegt að mynda-
stytta Brúnós yrði ekki afhjúpuð. Honum varð þetta heldur fyrir
en að láta í ljósi sorg sína yfir því, að sú öld skyldi koina yfir heim-
inn, er lífi svifti einn af hennar göfugustu sonum. Nei, Leo páfi
fann ekkert til þess, heldur lét hann einnig í ljósi megna óbeit á
þessari athöfn og fyrirdœmdi hana sem ókristilega, og óskamm-
feilna árás á katólsku kvrkjuna, og það, að reisa minnisvarða
manni þeim, sem kyrkjan hafði bölvað, vera persónuleg árás á sig,
sem engan vegin hefði verið látin viðgangast, hefði Róm ekki verið
fallin í hendur veraldlegs valds. Vér vonum samt sem áður, að
jafnvel þó Róm ætti það fyrir höndum einhverntíma, að lenda aft-
ur f klóm páfavaldsins að þessi myndastytta verði ekki niðurbrotin.
En til þess að vera viss um það atriði er sjálfsagt vissast, að sjá
um að Róm lendi aldrei í höndum þess framar.
Ef vér— í hinu óendanlega stríði milli nýssannleika og gamall-
ar villu, millisjálfselsku og flokksfylgis, og sannleiksástar og réttvísi,
milli heigulskaparins sem flýr skyldurnar, og hugrekkisins, sem vog-
ar alit, skyldum hallast að hinu lága og ljóta, þáreynum að minnast