Freyja - 01.12.1904, Síða 19

VII. 5-
FREYJA.
115.
arbrúnina, elsku vina?„ sag-ði hann. „Jú, nú þorí égp að fara þangað
með þör, elsku vinur,“ sagði hún. Þau iögðu nú af stað, og leiddust, og
nimu ekki staðar, fyrr en þau voru komin yfir á vestari heiðarbrúnina.
„Sérðu dalinn þarna,“ sagði pilturinn. ,,Já“, sagði Linda. Hún sá djúp-
an og fagran dal blasa. við sér. „Þykir þér ekki dalur þessi fagur?“ „Jú,
fagur er hann víst,“ sagð hún. „Sérðu fossinn þarna í hlíðinni á móti?“
„Já,“ sagði hún, „og hann er til að sjá, eins og kona í hvítum skrúða,‘‘
„Komdu nú með mér vestur að fossinum,“ sagði pilturinn, „og ég skal
aidrei biðja þig að fara lengra með mér en þangað, <5, neitaðu mér ekki
um þessa bæn—elsku, hjartans vina, neitaðu ekki.“ „Áttu þar heima?“
spurði Linda. „Eg má ekki segja þér neitt um það, fyr en við komum
þangað. Viltu koma, hjartans vina?-- „0, ég þori ekki að fara þangað,
hjartans vinur, ég er svo hrædd!" sagði Linda. Og hjartað barðist á-
kaflega íbrjósti heunar, því hún hugsaði að það gæti skeð, að pilturinn
væri huldusveinn. „Þú ætlar þá ekki að fara með mér vestur að fossin-
um?“ sagði hann. „0, elsku hjartans ástvinur minn!“ sagði Iúnda og
tár runnu niður vanga hennar, „Þú mfitt ekki biðja raig að fara með
þér vestur að fossinum, því mér stendur svo mikill stuggur af honum.
Eg skal allt af fara með þér hingað á heiðarbrúnina, en aidrei lengra.“
„En manstu, hverju þú lofaðir, þegar þú varst lítil?“ „já, ég man það,
hjartans vinur.“ „Ætlarðu að enda það loforð?“ „Já, en fyrst verður
þú að tala við föður minn og láta okkur vita, hvað þú heitir, og hverra
manna þú ert,“ Eg get það ekki, elsku vina, ég get ekki sagt þör neitt
um það, fyr en þú kemur með mér upp að fossinum,“ sagði hann. Hún
rarð þá enn hræddari en fyr. „Fylgdu mér aftur heim,“ sagði hún.
Hann varð þá mjög dapur í bragði. En hann fylgdi henni að hólnum
og talaði ekki við hana alla leiðina. „Mundu það, hjartans ástvina
mín,“ sagði hann, þegar þau námu staðar við hólinn, „mundu það, að
þú ert heitmey mín, 0g einhvern tíma kem ég til að sækja þig.“ „Ég
gleymi þér aldrei, hjartans vinur,“ sagði Linda, og það komu tár fram í
augu hennar. Svo kyssti hann heitmey sína og hélt síðan af stað inní
skóginn í hlíðinni.
Svo liðu þrjú ár, Og aldrei allan þann tíma kom pilturinn í grænu
fötunum tii aðflnna heitmey sína. Og Linda var allt af heima í húsi föð-
ur síns og beið unnustans. A hverjum degi, þegar sólskin var, gekk
hún yfir á hólinn og horfði til hlíðarinnar, og beið og vonaði. En hann,
sem hún elskaði og þráði svo heitt, kom ekki. „Ó, hví fór ég ekki með
honum alla leið vestur að fossinum, þegar liann bað mig svo heitt og
innliega!" sagði hún við sjálfa sig oft og mörgum sinnum. Og hún grét