Freyja - 01.12.1904, Blaðsíða 41

FREYJA
VII.
137'
Hvorugt þeirra var líkamlega hraust, en hann átti síglaða sí-
iirausta sál. Söngur sálar hans var um ást og sælu, líf og gleöi.
A þenna fugl hlustaði húu hugfanginn í 24 ár og þreyttist aldrei.
, Þaö var þessi rödd, sem lyfti sál hinnar þunglyndu, alvörugefnu
konu upp úr sorg og alvöru lífsins og kom henni til aS syngja líka.
Hann uppörfaði, hughreysti, laðaöi og leiddi hana til frœgöar og
frama og hjálpaöi henni á ailar iundir. En hún stundaði hann meö
óþreytandi ást og stööuglyndi og gekk börnum hans í móöur
stað. Þetta var konan, rithöfundurinn og skáldið, sem bar ægis-
hjálm yhr allar samtíöar systur sínar í heimi bókmenntanna. Það
er konan, sern sagnaritararnir—sumir aö minnsta kosti—segja aö
brotið hafi hin náttúrlegu siöferðislög, sem sngan, er eins og nátt-
xirulögmáliö æfinlegagengur í strangan réttlætisdóm við alla—get-
ur aldrei fyrirgefið,—segja að enn þá muni afmá frœgðarljóma
þessarar merkilegu konu!!
Dauöi Lewesar endaði starfs og frægðarferil George Eliot.
Þegar fuglinn í skóginum þagnaði, varð lífið og tilveran henni ein
voða auðn. Sál hennar hlustaði á hreiminn af hinum devjandi
tónum og er hann hvarf í eilífðarhafinu og tónarnir voru aldreiend-
urteknir, þagnaði hún iíka. Hún var sem barn í höndum seinna
manns síns, móttœkileg fyrir ást og umönnun, en átti sjálf ekkert
til að gefa. En hún þurfti ekki lengi á þeirri umönnun að halda,
því hún giftist manni sínum, John Walter Cross, ungum bankaeig-
anda í New York í maí 1880 og andaðist í desember sama ár.
Alrs. Jennie E. Peíursson.
Þessari konu kynnust þó nokkrir Islendingar þegar hún með
manni sínum, Birni sil. Pétursyni starfaði-að Unítarahreyfingunni
í Winnipeg. Agrip af æfisögu hennar getum vér því miður ekki
gefið að sinni, en oss er kœrt að minnast hennar, því göfugri og
betri konu getur ekki. Oss liggur við að klökkna er vér minnumst
hennar—konunnar, sem eins og Rut forðum, yfigaf vini og vanda-
< menn—-þjóð sína, til þess að berjast fyrir sannfæring sinni og
mannsins síns, langt frá æskustöðvum sínum og 'fólki sínu. Til að
gjöra fólk síns elskaða eiginmanns að sínu fólki. ,,Því nú á ég
tvoer þjóðir. “ sagði hún í skilnaðarræðu sinni, þegar allt var búið
og dauðinn hafði tekið frá henni manninn og starfi hennar meðal