Freyja - 01.12.1904, Blaðsíða 50

FREYJA
VII. 5.

Farfuglinn.
Haustið var komið og fölnað flest Söngljóðin hans voru sorgarkvein
og fallið í gleymsku og dá, er svifu trá hjartans rót,
hann Norðri var stíginn á storma jó, við brimdunur ránar þau blönduðust
er stiklaði’ um lönd og sjá. og bárust svo himninum mót.
Haustið var komið og frosthrím fól
hið fölnaða jarðar lík,
og gleðin var því nær þrotin öll
og þögnin svo voða rík.
Haustið var komið, og sumar sól
var sígin í marardjúp,
sem liðinu nár hvíldi landið í
lognmjallar köldum hjúp.
Hann Norðri var stíginn á stormajó,
sem stiklaði sollin höf,
og hvar sem að snertu hófar hans
var heimslííi búin gröf.
Fuglarnir bjuggust farar til
í fjarlægan suðurheim,
því þrællyndið á sér engin bönd,
sem enn getur haldið þeim.
Náttúran bar með bleika kinn
sinn barnahóp grafar til
og helköldum tárum hiniinn grét,
en liafið sló sorgar-spil.
Hnípinn sat fugl á fjarri strönd
und fagurri miðbaugs-sól,
í norðrinu átti hann unga þrjá
er ískalda rúmið fól.
Flann átti þar meira—hjartað hálft,
því helftinni fórnað var
á altari því, sem engin tár
sér eiga von miskunar.
Já, það var oft að hann sat við sæ
um sumarkvöld björt oghlý,
og sá þegar rétti himinn hönd
mót hafinu fjarlægð í.
Og sædjúpið blátt og sólarhvel
við sjónhijng, þar ljósið devr
felldu loks saman brjóst við brjóst,
sem brosljúfir vinir tveir.
O, þar er brautin, hugsaði hann,
til himins frá jarðlífs neyð,
livort skreytir þarsól með sumardýrð
hinn siföla lífsins meið?
Sumarið vetrinum sýndist líkt,
það sást ekki lauf á björk
því hann var sjálfur sem líðið lík,
en landið hans eyðimörk.
Já, það var seint um sumarkvöld
hann sat fram við djúpið blátt
og helstirðum augum liinnsta sinn
horfði ’ann í norðurátt.
En þar, sem að rétti himin hönd
mót liafinu fjarlægð í
nú lifti sér fögur ljósgræn jörð
upp, ljómandi bak við ský.
Nú komin var afturelding ný
og árbjarminn, hann var skær
því yfir liafið frá Edenströnd
nú andaði lífsins blær.
Þyrnjk.