Freyja - 01.12.1904, Blaðsíða 27

MÁLRÚNIK.
T/7 Stephans G. Stephanssonar.
Allir tala’ um andflug þitt,
ótal menn því hrósa,
urn það, litla Ijóöið mitt,
lestu’ á meðal rósa.
Á þaö fortíö minnir mig,
— myrk varð stundum sólin,
skrítið var oft skraf um þig,
skrumaranna' um jólin.
Svo þú heyrir óminn af
orði’ um þína hagi,
risti eg þér rúnastaf—
rím mér kenndi Bragi.
Hefi’ ég brag að herma þér
—háttur standi’ í skorðum—
óðinn fœrði einhver mér
Islendingur forðum.
Nei, það sem ég syng um þig,
sjálf mér færði þjóðin,
þótt sú kennd sé mœrð við mi
máttu hlusta’ á óðinn!
*
Efst við himin, afli gæddur, örn um loftið þaut.
Ýtar sögðu: Of hátt fer hann, engra fugla braut
liggur þarna’, um veðra vengi, voða dauða’ hann fær,
heim á jörð, úr himingeimnum, hann ei framar nœr.
Aftur heim, um ógna rastir, örninn vœngjum brá.
Dáðust menn að frœgðarflugi fuglakóngsins þá.
Oft í gegnum ísköld belti örninn þreytti braust,
vegamóður veröld sýndi vængjaflugið hraust.
Mörg frá hægum heimagarði hugönœm frægðar ljóð
sendi skáldið, samt er efnið sótt á himinslóð.
Líkt og örn um eyði-brautir, andi skáldsins rann.
Sýn þú mér hjá sjót, ef getur, söngva betri’ en hann.
Flestir þræða foldar brautir, færri loftsins stig,
fáir vilja’ um fimbulgeima á flugi þreyta sig.
Flestir óttast óbyggð dökkva, özla þjóðleið greitt,
betra er þó í sœ að sökkva, en sitja og gjöra’ei neitt.
Heill sé þeim sem huldar brautir hrœðist eigi grand,
þora’ að leita, þora’ að hverfa, þora’ um bólstra land.
Vart í fornum heimahögum hægt er frægð að ná,